玉奴留下唾花乾,夜乾嫦娥入广寒。
不许世人轻著眼,漫教对此细评看。
流俗谁知运会元,逢场作戏逐时论。
梅花簪烛行呼野,竹叶装巾醉舞村。
幸是深山宽夜禁,苦无佳月破天昏。
鳌山盛事当年梦,老不禁寒早闭门。
石火光中见岁华,溪云深处寄生涯。
诗书屋下无嬉具,桑竹窗前有美花。
拗境日增多活愧,嚣尘天与一贫遮。
乾坤自隘乡邻好,犹得开门守故家。
纷纷薄俗事轻辱,自喜衰年德有邻。
危世孤儿华发母,归舟百里碧波春。
不因噬指感怀切,肯学呕心搜句新。
娱舞慈庭应细说,丹山筍蕨正宜人。
老爷不记汝生辰,一见杯盘便是春。
兄姊味言儿记取,同胞皆是读书身。
展开阅读全文
春雨宜农耕,逆旅愁坐雨。
雪寒饥杀人,豪富雪中舞。
忧乐古来殊,欲说头自俯。
见山岂不爱,身危心不武。
入深复入深,有谷如子午。
生死未可知中,谁能问甘苦。
人生不料有今年,知汝扶亲走翠巅。
动脚可能无陷阱,保身正合惧冰渊。
夷伤无奈明归地,坎险惟将心靠天。
岂意老躯几折臂,未能扃户日高眠。
蟋蟀秋乃鸣,反舌不鸣夏。
天地如草亭,万物寄虚架。
达人穷物理,嗜理如嗜炙。
动静各有诗,油然会心舍。
惟友于兄弟,惟顺于父母。
无忝尔所生,造端乎夫妇。
君客蓬堧偶滞留,我寻菊伴枉经由。
翠微轻失相逢笑,白发堪禁几别愁。
只为交情如管鲍,未能忘物似聃周。
何妨重约论文酒,尚有橙黄橘绿秋。