平津东阁在,别是竹林期。万叶秋声里,千家落照时。
门随深巷静,窗过远钟迟。客位苔生处,依然又赋诗。
芍药花开出旧栏,春衫掩泪再来看。
主人不在花长在,更胜青松守岁寒。
霞景青山上,谁知此胜游。龙沙传往事,菊酒对今秋。
步石随云起,题诗向水流。忘归更有处,松下片云幽。
水绕冰渠渐有声,气融烟坞晚来明。
东风好作阳和使,逢草逢花报发生。
日落问津处,云霞残碧空。牧牛避田烧,退鹢随潮风。
回首故乡远,临流此路穷。翩翩青冥去,羡彼高飞鸿。
屏翳忽腾气,浮阳惨无晖。千峰挂飞雨,百尺摇翠微。
震电闪云径,奔流翻石矶。倚岩假松盖,临水羡荷衣。
不得采苓去,空思乘月归。且怜东皋上,水色侵荆扉。
茅屋多新意,芳林昨试移。野人知石路,戏鸟认花枝。
慢水萦蓬户,闲云挂竹篱。到家成一醉,归马不能骑。
不厌晴林下,微风度葛巾。宁唯北窗月,自谓上皇人。
丛筱轻新暑,孤花占晚春。寄言庄叟蝶,与尔得天真。
理邑想无事,鸣琴不下堂。井田通楚越,津市半渔商。
卢橘垂残雨,红莲拆早霜。送君催白首,临水独思乡。