上苑晓沈沈,花枝乱缀阴。色浮双阙近,春入九门深。
向暖风初扇,馀寒雪尚侵。艳回秦女目,愁处越人心。
绕绕时萦蝶,关关乍引禽。宁知幽谷羽,一举欲依林。
浪迹终年客,惊心此地春。风前独去马,泽畔耦耕人。
老大交情重,悲凉外物亲。子云今在宅,应见柳条新。
幼为逃难者,才省用兵初。去国三苗外,全生四纪馀。
老头亲帝里,归处失吾庐。逝水犹呜咽,祥云自卷舒。
正郎曾首拜,亚尹未平除。几变陶家柳,空传魏阙书。
思凌天际鹤,言甚辙中鱼。玉立知求己,金声乍起予。
在朝鱼水分,多病雪霜居。忽报阳春曲,纵横恨不如。
帝命海东使,人行天一涯。辨方知木德,开国有金家。
册拜申恩重,留欢作限赊。顺风鲸浪热,初日锦帆斜。
夜色潜然火,秋期独往槎。慰安皆喻旨,忠信自无瑕。
发美童年髻,簪香子月花。便随琛赆入,正朔在中华。
闲斋夜击唾壶歌,试望夷门奈远何。每听寒笳离梦断,
时窥清鉴旅愁多。初惊宵漏丁丁促,已觉春风习习和。
海内故人君最老,花开鞭马更相过。
汉代文明今盛明,犹将贾傅暂专城。何妨密旨先符竹,
莫是除书误姓名。蜗舍喜时春梦去,隼旟行处瘴江清。
新年只可三十二,却笑潘郎白发生。
杏花榆荚晓风前,云际离离上峡船。江转数程淹驿骑,
楚曾三户少人烟。看春又过清明节,算老重经癸巳年。
幸得柱山当郡舍,在朝长咏卜居篇。
君为宫保及清时,冠盖初闲拜武迟。五色诏中宣九德,
百僚班外置三师。山泉遂性休称疾,子弟能官各受词。
不学铸金思范蠡,乞言犹许上丹墀。
永安宫外有祠堂,鱼水恩深祚不长。角立一方初退舍,
拟称三汉更图王。人同过隙无留影,石在穷沙尚启行。
归蜀降吴竟何事,为陵为谷共苍苍。
力取诚多难,天亡路亦穷。有心裁帐下,无面到江东。
命厄留骓处,年销逐鹿中。汉家神器在,须废拔山功。