金鞍玉勒连钱骢,车如流水马如龙。遗簪堕珥碎珠翠,蜜炬夜入蓬莱宫。
曲江宫殿春蒲柳,玉盘犀箸传纤手。坐中绰约尽天人,锦茵云幕清无尘。
赐名大国动光彩,马嵬回首空啼痕。我欲题诗吊千古,丧国亡家皆此路。
嫣然一笑倾人城,皓齿明眸真女虎。
秀气蜿蜒作武夷,岩峦窈窕白云飞。再游未尽平生兴,六幅生绡画得归。
梦想庐山三十秋,却因谪宦得重游。禅林处处逢清赏,山路人人识故侯。
绝岭半将云幕覆,飞泉长作玉虹流。平生丘壑真吾志,一洗胸中万斛愁。
系缆繁昌口,清江夜渺然。寒星随浪闪,孤月向人圆。
汉渚乘槎客,云川控鲤仙。何须论往事,且泛碧波船。
闽山气候真不常,浪蕊浮花浑欲狂。团团岩桂著春雨,擢秀不待秋风凉。
微舒嫩叶玉剪碧,巧缀碎颗金排黄。木如犀理自坚致,喷作十里旃檀香。
沙阳满眼皆此树,安得白露零清商。芳根端可伴真隐,他日移植梁溪傍。
广平援笔赋梅花,富艳清便底死誇。况有西湖隐君子,句中能道影横斜。
谁把人间比梦间,本来梦觉两閒閒。清风一枕北窗下,游遍江南多少山。
小童又报雪花飞,深炷炉烟欲起时。淅沥乍闻经竹叶,飘萧初看著松枝。
南人共讶何曾见,北顾深颦有所思。牢落无言自搔首,却惊华发顿成丝。
松林缭峻岭,百尺森葱青。不知何年种,天矫乱龙形。
浓阴翳修途,当暑有馀清。长风一披拂,时作波涛声。
如何锥刀徒,使争爝火明。伤肤及肌骨,风雨因摧倾。
颠倒委榛棘,气象犹峥嵘。行人失庇赖,伫立空凝情。
缅想栽培初,爱护如目睛。合抱始毫末,几经霜露零。
一日毁有馀,百年养不成。忍使易凋丧,此理真难评。
忆昔陶士行,为政有善经。擢禾与移柳,一一纠以刑。
既往不及追,将来犹可惩。感动遂成章,庶几知者听。
鬓毛萧飒寸馀冠,蒙犯风霜却岁寒。但使孤忠能感激,岂辞远谪备艰难。
苍苍云木留深景,渺渺深溪泻暮湍。独坐苦吟山寺冷,照人孤月正团栾。