巑岏千笋地,古洞昼冥冥。中有无家客,石床闲诵经。
休粮时断火,汲水偶携瓶。不许俗人到,白云常掩扃。
落魄滞江皋,三年一布袍。长贫真到骨,众论尚吹毛。
摧抑名偏盛,艰难志愈高。抚时还恸哭,贾谊是吾曹。
把卷思良友,天涯客正来。江乡逢令节,阴雨罢登台。
贫贱甘吾道,文章让汝才。悲怀兼别绪,款款话深杯。
四海为家客,闽中又此回。不须行旅断,已是夜猿哀。
马甲随潮入,鲛宫向月开。知君重怀古,独上钓龙台。
节序逢摇落,况当君远行。难为今日别,并见古人情。
客路千江雨,秋心万木声。蔗洲如已过,应近越王城。
果腹竟何事,萧然曳屐行。閒共白云往,步寻流水声。
墟烟凝雨重,耕犊负犁轻。独立板桥望,春山面面横。
寒云护山顶,隐见最高峰。遂造林中寺,才闻午后钟。
窗明半岭雪,门掩断崖松。分院平生愿,从谁话箭锋。
展开阅读全文
山灵招我深,轻策上层阪。
巅顶涵清池,坎艮象成蹇。
水寒鱼不生,穴黝龙疑偃。
想当融结初,天匠费镌铲。
鉴影须眉寒,洗心烦郁遣。
沿缘把垂藤,趺坐藉苍藓。
是时暮樵还,风送歌声远。
云游萝径湿。
烟动僧愁饭。
聊追谢监游,讵同阮公返。
不见青莲花,羽化空遥缅。
寒雨萧萧夜打蓬,蓬窗相对一灯红。
十年无限存亡感,并入空江话雨中。
夫差曾报阖闾仇,宋室南迁事竟休。
和议有人增岁币,偏安无诏复神州。
中朝已洒苌弘血,塞北空闻杜宇愁。
莫上凤凰山顶望,冬青谁认旧陵邱?