晴光散秋暮,天地嗒然真。树树老将至,山山红又新。
有声宜独夜,不定似羁人。莫叹成摇落,含风别是春。
时危兼岁俭,身世两茫然。避地穷依佛,休粮馁学仙。
虫吟将晓夜,雁叫欲霜天。兀坐临窗竹,挑灯照不眠。
十年悲隙影,依旧叹云关。花发高低树,书藏大小山。
夜深络纬急,我老薜萝间。错比方干宅,吟诗涕满颜。
来访庞公宅,云山郭外横。萍蓬游子迹,鸡黍故人情。
栗里安耕稼,桃源隐姓名。醇醪拚一醉,重与话鸥盟。
掉头留不住,万里驾长风。载笔游仙岛,题诗遍海东。
人言何足恤,吾道岂终穷。他日归闾里,应非旧阿蒙。
曾依潭影宿,疏磬报清晨。壑静龙身蛰,僧闲虎迹亲。
高林仍照旧,曲径尚通人。兴废增悲感,题碑又一新。
芦白枫丹照绿蘋,粘天波浪自粼粼。愁知日月催双鬓,贫觉妻孥绊一身。
诗卷行吟书甲子,熏炉匡坐守庚申。南山当户明如髻,上对年年似故人。
怀君秋夜尚湖边,明月微星照不眠。老去共悲双短鬓,穷来交剩一寒毡。
即今衔石无精卫,终古啼花有杜鹃。回首任阳风雨棹,十年心事泪潸然。
残山剩水强支持,回首中原竟属谁。锁钥无人诸将去,衣冠有主二陵知。
书生义尽平原日,丞相名成柴市时。子自殉亲臣殉国,一门忠孝是吾师。
平陂天运亦人谋,一柱于今砥浊流。招隐东皋看旧业,筹边南国想高楼。
中营星陨千秋恨,辽海魂归万里愁。不是别山司马在,下泉舍笑共谁游。