海棠初发去春枝,首唱曾题七字诗。
今日能来花下饮,不辞频把使头旗。
草色青青柳色浓,玉壶倾酒满金钟。
笙歌嘹亮随风去,知尽关山第几重。
帝舜南巡去不还,二妃幽怨水云间。
当时珠泪垂多少,直到如今竹尚斑。
为爱君山景最灵,角冠秋礼一坛星。
药将鸡犬云间试,琴许鱼龙月下听。
自要乘风随羽客,谁同种玉验仙经。
烟霞淡泊无人到,唯有渔翁过洞庭。
柳下官资颜子居,闲情入骨若为除。
诗成斩将奇难敌,酒熟封侯快未如。
只见丝纶终日降,不知功业是谁书。
而今共饮醇滋味,消得揶揄势利疏。
无金寄与白头亲,节概犹夸似古人。
未出尘埃真落魄,不趋权势正因循。
桂攀明月曾观国,蓬转西风却问津。
匹马东归羡知己,燕王台上结交新。
官闲马病客深秋,肯学张衡咏四愁。
红叶寺多诗景致,白衣人尽酒交游。
依违讽刺因行得,淡泊供需不在求。
好与高阳结吟社,况无名迹达珠旒。
浮世忙忙蚁子群,莫嗔头上雪纷纷。
沈忧万种与千种,行乐十分无一分。
越外险巇防俗事,就中拘检信人文。
醉乡日月终须觅,去作先生号白云。