谁把相思号此河,塞垣车马往来多。只应自古征人泪,洒向空洲作碧波。
锦车天外去,毳幕雪中开。魏阙苍龙远,萧关赤雁哀。
一来江城守,七见江月圆。齿发将六十,乡关越三千。褰帷罕游观,闭閤多沉眠。新节还复至,故交尽相捐。何时羾阊阖,上诉高高天。
云霞五采浮天阙,梅柳千般夹御沟。不上黄花南北望,岂知春色满神州。
荒鸡隔水啼,汗马逐风嘶。终日随旌旆,何时罢鼓鼙。孤心眠夜雪,满眼是秋沙。万里犹防塞,三年不见家。却望冰河阔,前登雪岭高。征人几多在,又拟战临洮。胡风千里惊,汉月五更明。纵有还家梦,犹闻出塞声。暮雪连青海,阴云覆白山。可怜班定远,出入玉门关。
杨柳黄金穗,梧桐碧玉枝。春来消息断,早晚是归时。玳织鸳鸯履,金装翡翠簪。畏人相问著,不拟到城南。
斋居栽竹北窗边,素壁新开映碧鲜。青蔼近当行药处,绿阴深到卧帷前。风惊晓叶如闻雨,月过春枝似带烟。老子忆山心暂缓,退公闲坐对婵娟。
宣州浑是上清宫,客有真人貌似童。绀发垂缨光髧髧,细髯缘颔绿茸茸。壶中药物梯霞诀,肘后方书缩地功。既许焚香为弟子,愿教年纪共椿同。
平日本多恨,新秋偏易悲。燕词如惜别,柳意已呈衰。事国终无补,还家未有期。心中旧气味,苦校去年时。
晚游临碧殿,日上望春亭。芳树罗仙仗,晴山展翠屏。一夜好风吹,新花一万枝。风前调玉管,花下簇金羁。阊阖春风起,蓬莱雪水消。相将折杨柳,争取最长条。