五十无闻将六十,不才孤负宠恩深。惟应一片清秋月,解照平生报主心。
纷纷都说会双星。鹊桥成。凤骖迎。风雨凄凉,何故锁苍冥。儿女空愁谁解意,须道我,试来听。人间天上不同情。最无凭。是柔盟。应怪痴人,虚妄做浮生。正值楼台多簇燕,教没兴,不开晴。
茜裙提出锦箱中。向花丛,斗娇容。裙影花光,都到十分浓。
记得夜凉低压鬓,偏爱把,绿云笼。
如今朱实画檐东。乱薰风,缀晴空。极望累累,高下绽房栊。
欲摘又怜多子甚,相对笑,瓠犀红。
我不见蔡子,杜门十日余。
今日叩我门,满手携琼琚。
铿锵写我前,杂以贝与珠。
我愕不知报,低头惊且吁。
读毕致于怀,余光溢衿裾。
坐令箪瓢室,磊荦堆璠玙。
我拙寡所合,甘为不材樗。
嗟君何所闻,屡枉长者车。
我来淮南游,霭霭子之誉。
骅骝走千里,凡马安能逾。
奈予不自量,痛鞭而疾驱。
常忧过所往,疲惫伤吾躯。
愿君少待我,且欲休吾驹。
跳奔舍其群,子乐谁与俱。
俯身援其类,是亦仁之徒。
不然但用我,畏甚将逃逋。
何如少待之,效技供子娱。
我无功名愿,与世日益疏。
反慕古沮溺,穷年事耕锄。
皇皇吾夫子,忧世亦勤劬。
虽然竟何就,孰若安以居。
人生各有怀,未用相贤愚。
得乐愿即止,安能较锱铢。
又疑异所任,劳逸事亦殊。
作歌以讯之,子意当何如。
一梦西都十二年,竟陵相遇各华颠。
风流家世仁人后,恺悌歌谣楚俗传。
学道爱君甘淡薄,倦游嗟我久留连。
自怜江上伤春眼,不待琵琶已泫然。
几年诗骨雪槎牙。痼烟霞。老生涯。五十八翁,堪喜亦堪嗟。忽忆香山居士语,还失笑,较争些。荒寒梅坞月横斜。短篱遮。野人家。枝北枝南,须有两三花。紧闭竹门传语客,那得暇,尽由他。
石头城下小萧娘。眼波长,鬓云光。少小随耶,飘泊到睢阳。
恰遇游梁病司马,刚一笑,结鸳鸯。
晓寒呵手点梅妆。雪轻飏,怕开箱。只是新年,郎又渡春江。
且把木瓜还渍粉,欹枕待,到秋凉。
春雨濛濛草色齐。绣帘垂。暮云低。愁听林中,时有一莺啼。
无奈落花留不住,乱红飞过小桥西。
春困初浓,春愁难妥,又是花朝。虾须半轴,蛾绿不曾描。
记得去年玉勒,相逢在、丝雨长桥。秋千社,绣旗不定,画鼓频敲。
流水渌迢迢。人不见、妆成知为谁娇。秾春病酒,双脸印红潮。
欲借鸳机论恨,回文字、带泪斜挑。肠断也,百花生日,只是无聊。
绿水湾头,青山叠处,有个人家。藤梢橘刺,秃干矗槎枒。
烂熳田庄风味,篱穿笋、砌吐鲜花。谁相饷,隔墙浊酒,过雨新茶。
溪口路三叉。门半掩、小桥流水栖鸦。芋区鸡栅,零乱向风斜。
处处村箫社鼓,丛祠畔、丝管咿哑。君休去,鲚鱼大上,园韭才芽。