辩如悬河陆大夫,不畏嫚骂谈诗书。归来分橐养群雏,随从歌舞乐有馀。
两疏高蹈要齐驱,长揖储君归里闾。愿为羽翼还商于,岂愿飞刀绘生鱼。
挥金延客以自娱,子孙勤力旧田庐。同时异代多不如,高明长遭鬼揶揄。
平明争入七香车,华屋拟用黄金涂。壮心虽在迫桑榆,长歌击碎玉唾壶。
宦成名立盍归欤,江湖之士可胥疏。君不见渠家父子并辔出,东都于今粉绘写为图。
冒雨寻幽胜,芳怀太率真。影连衡岳晴,清涤泰寰新。
峰展青莲面,亭芬金谷春。虽知勤羽盖,无以弃松筠。
诗成正自不因题,看取风人发兴时。
语到口头无可奈,未须搜搅古吟诗。
秦时明月汉时关,万里长征人未还。
但使龙城飞将在,不教胡马度阴山。
天地寒更雨,苍茫楚城阴。一尊广陵酒,十载衡阳心。
倚仗不可料,悲欢岂易寻。相逢成远别,后会何如今。
身在江海上,云连京国深。行当务功业,策马何駸駸。
钱塘江畔(pàn)是谁家,江上女儿全胜花。
吴王在时不得出,今日公然来浣(huàn)纱。
钱塘江边是谁的家乡呢?江上的女孩全部都漂亮如花。
好色的吴王统治时她们不敢出门,如今却毫无顾忌地到春江洗纱。
浣:洗濯。纱:棉、丝织物的通称。钱塘江:在今浙江。胜:超过,胜过。
吴王:特指春秋时期吴国的国君夫差。不得出:不能出。因夫差好色,越王勾践曾献美女西施与他,以乱吴国之政。据说西施本是越国的一个浣纱女,故说“吴王在时不得出”。公然:毫无顾忌,公开地。
小径升堂新筑沙,退朝无事还私衙。
谁移雪岭入我屋,老眼白日疑昏花。
坐游未觉足力倦,倏过野店仍山家。
浅溪舟胶集冻鸭,空谷屦响翔饥鸦。
狂风入林一搅动,零落玉蕊兼珠葩。
此时谁扫林下白,急欲往煮僧房茶。
忽然仰面见高寺,扣户还须持马挝。
长安十年走薄宦,对此似将尘土爬。
西湖寻僧天欲雪,苏子故事今人嗟。
清虚旧韵更可借,捧砚独无王子霞。
枫林村酒好,使客醉初醒。云影驿傍树,月明溪上亭。
文章多旧藁,身世似浮萍。努力崇勋业,休教两鬓星。
病足蹒跚好罢休,又登绝顶故迟留。
霜明枫叶红如染,露挹岚光翠欲流。
远目无穷休更望,赏心未足卜重游。
超然胜绝非人世,疑是身居麟凤洲。
翁琢五七字,儿亲三百篇。
要知皆学力,未可以言传。
得处有深浅,觉来无后先。
殊途归一辙,飞路自鱼鸢。