生小事边州,罢归头尽白。玉门逻逤别来深,云鸟鱼丽旧曾历。
三尺吴钩两斛弓,絓在閒门高阁中。羽林一二少年辈,昨日封侯欺老翁。
翻思战场里,秋霜断人骨。髑髅夜夜声满天,尽是长平旧降卒。
本自吴越冶游郎,结交燕蓟少年场。长裾不曳朱门里,樗蒱大叫青楼旁。
被酒目摄羽林骑,拥金作使邯郸倡。弟畜灌夫,师事田光。
得意一言,失意一言。相怨一方,相慕一方。男儿过逢好惊座,世事握龊宁陆梁。
姓名何惜借轻薄,出处未须论侯王。亲知犹向隅,有钱徒充囊。
雠家犹戴天,有客徒满堂。猛虎可值,俗子莫当。平生片心照秋水,明日报恩还故乡。
人间闲气漫相关,触热扁舟倦往还。楚泽混茫方入夏,暮云崷崒忽连山。
当歌暗觉忧伤魄,顾影难凭术驻颜。海内相哀能几辈,殷勤缄札赖云鬟。
雅颂赐名嘉庆年,《八旗诗集》已流传。更看文苑搜奇作,始信经香配昔贤。
祭酒伤心古怀抱,使君慧业旧姻缘。松声窗下添悲壮,想见初成作者篇。
小山障江带城陴,官道绕出湖一涯。冈峦黄落荷芰死,展此百顷涵空漪。
古台在此实微阜,牙琴久绝音以希。我来拊膺坐还嘅,小憩聊敌疲与饥。
物生能事盖殊趣,如鱼自潜鸟自飞。眼前山水谁赏得,况乃意向穷渊微。
百年人已竟孰重?奚取辛苦求中期。汪铭宋歌骋文字,兵火所隔馀残辞。
游人三五岂怀昔,竞爱亭榭娱斜晖。乎舟撇波绝湖去,回望延伫含清悲。
怅惘潇湘晚,诗人独去秦。行看秋叶尽,归及月华新。
旧隐思庐阜,微辞见庾尘。眉间尚精悍,谁信得閒身?
有山曰飞鸟,似我射乌不?高树红犹浅,回溪响更流。
烹鱼怜女手,把酒爱楼头。莫厌三年住,堪成一笑留。
两人市中相耳语,欲报深雠谁敢去。壮士闻之气郁陶,平生侠烈同荆高。
发上指冠泪如雨,借问君雠在何许。一剑朝辞都市傍,素车直指邯郸路。
刺杀雠人函首归,争看颈血犹沾衣。主人欲奉千金报,问以姓名终不告。
辞君跃马出都门,君但报雠毋报恩。
艰辛吾与汝,耐尽几秋霜。佛了无奇特,人难是久长。
云山欣有伴,风雨忆同床。莫恋故乡好,相期塞菊黄。
老夫元是良家子,少年流落戎行里。能将一剑净烟尘,几入重围身不死。
累累金印肘间悬,塞上驰驱五十年。已羡功勋载盟府,久看姓字书燕然。
一朝谢病归岩壑,门外萧条可罗雀。身经百战未龙钟,犹向人前誇矍铄。
宝剑年多锋锷销,枥中老骥鸣萧萧。戎衣挂壁成尘土,旧日红旗颜色凋。
一自投閒经几载,请缨壮志还应在。遥望沙场愿裹尸,犹思铜柱标炎海。
锋镝今年去备边,连营烽火通甘泉。多少材官俱束手,无人贾勇能登先。
将军闻此气勃勃,目眦裂尽冠冲发。便往投书献至尊,雄心誓欲探虎窟。
据鞍顾盼出辕门,垂老还堪报主恩。但令此去清沙漠,不管金鎗臂上痕。