海国悬符为辟兵,驱来雷檄又纵横。中天雨露天中节,半夜风云夜半晴。
繁露何须灾异对,商霖原为相公生。忧民幸慰祈年意,笑把菖蒲泛酒觥。
王萧书迹卫公诗,流落江南世少知。
古寺购寻遗刻在,新亭龛置断珉奇。
模传遂比黄庭字,埋没非同石鼓碑。
墨薮书评多逸事,何妨挥翰与题辞。
丹砂窃服驻秋容,便与东篱景不同。徒有赭颜承雨露,苦无清节傲霜风。
极知妩媚随人易,祗恐繁华过眼空。处士欲言何足辨,南山正落酒杯中。
三年泲上悲秋客,别后诗情近若何?花岸不辞行处远,柳风偏爱醉来多。
也应高唱随鸳鹭,未许长吟到薜萝。圣代即今需献纳,好将词赋奏鸾坡。
尖峰万仞刺苍天,积雪茫茫不计年。信马穿林云里去,回头一笑若神仙。
家世法真余,清名人不如。高年推亥字,大隐寄廛居。
逸客闲相过,机心老更疏。多君能教子,余庆在诗书。
逝将归旧林,复此别知音。绾鱼惭分薄,解剑感交深。
目送三河使,身分十亩吟。从兹一相失,长叹隔飞沉。
去马疾如飞,看君战胜归。新登郄诜第,更著老莱衣。
汉水行人少,巴山客舍稀。向南风候暖,腊月见春辉。
箕南斗北各殊方,谁信相思去梦长。蓬断草枯当岁晏,寥寥空对蕙炉香。
从来疑造物,无处识其真。好月难终夕,名花不尽春。
青灯空照室,白氎谩遗巾。泣血怜慈母,悲酸动四邻。