异乡重九日,难得好怀开。细把茱萸酒,殷勤劝一杯。
交情频更好,子有古人风。晤语清霜里,平生苦节同。
心惟二仲合,室乃一瓢空。落叶寄秋菊,愁云低夜鸿。
薄寒灯影外,残漏雨声中。明发南昌去,回看御史骢。
爱弟清时拜好官,难兄千里问平安。蓟门一见生春色,姜被同眠耐夜寒。
池草梦回吟兴逸,乡情谈罢客怀宽。念均□□多和乐,荆树花开应共看。
大阮爱我诗,谓我能诗矣。我诗来无极,爱之终不已。
吾非圣者也,但智虑多耳。赐始可言诗,吾智由商起。
一僧庞眉拄杖扶,自汲石泉浇茗盂。山深松树须髯古,寺老木鱼鳞甲枯。
心閒逢人谢礼乐,身倦到枕即江湖。梦回石壁半斜照,蝙蝠打人山鸟呼。
芦荻洲边红蓼残,美人衫袖玉琅玕。维舟不为风和雨,弹指前溪去住难。
山抱孤城四壁青,云沙烟草夕冥冥。半天舒啸月东出,好醉美人双玉瓶。
兵去人心定,相逢话此生。乱离俱是客,去住各含情。
沁水沉鸾影,秦台断凤声。眼中惟二子,且复醉燕城。
平生殚千金,术似刘累僻。
春风九轨道,无我迷阳迹。
呼来着冠紞,野貌不改昔。
易衣怜介弟,犹有布一尺。
身惭崔浩短,胸次俨列戟。
中天翥鸾凤,我自无六翮。
何曾客权贵,见谓贫盗璧。
堂堂涑水翁,我在此人籍。
不诋曲江贤,宁羞九年谪。
艰难累吾母,鬓发白一夕。
独此负吾心,敢言忠抱石。
方时半千运,异昔阳九厄。
譬驰羊肠阪,双任臣子责。
帝王所张弛,乾坤有阖辟。
君敷皇极言,人咏蓼萧泽。
鸢鱼竞飞跃,风俗凛移易。
已开公府合,又置四郊驿。
搜求逮田野,欣喜到僮役。
虽微携手上,颇似破笯释。
川涂见吾弟,薪木询我宅。
怜君如我固,不叹玄尚白。
薄饮尽余醅,凝尘振鹿席。
我醉易成狂,欲起须君掖。
日入炎暑消,松际月初起。清露滴兰芽,幽香散筵几。
浮云淡所之,天容净如洗。披襟临凉飙,对之洒然喜。
群动渐无声,草虫鸣不已。岂必出郊坰,已觉忘尘市。
荣华世所希,贫贱亦应尔。役役空劳生,盈虚有定理。
即此明月光,阴晴亦难恃。况在天之涯,相对我与子。
与子且徜徉,勿为境所累。