虬髯丈夫乘铁骢,自言征战老云中。凭陵仗剑出门去,原上枯桑鸣朔风。
家住渭桥边,追随侠少年。斗鸡输宝剑,逐兔落金鞭。
日下长楸陌,霜高太白天。新从霍骠骑,裘马独翩翩。
两人市中相耳语,欲报深雠谁敢去。壮士闻之气郁陶,平生侠烈同荆高。
发上指冠泪如雨,借问君雠在何许。一剑朝辞都市傍,素车直指邯郸路。
刺杀雠人函首归,争看颈血犹沾衣。主人欲奉千金报,问以姓名终不告。
辞君跃马出都门,君但报雠毋报恩。
生小事边州,罢归头尽白。玉门逻逤别来深,云鸟鱼丽旧曾历。
三尺吴钩两斛弓,絓在閒门高阁中。羽林一二少年辈,昨日封侯欺老翁。
翻思战场里,秋霜断人骨。髑髅夜夜声满天,尽是长平旧降卒。
朝端新拜大长秋,赐第东方最上头。曲榭华甍藏燕雀,画堂飞栋列貔貅。
论功肯就平阳列,相骨争誇定远俦。太宰均裀容接席,中丞停节让鸣驺。
前茅鼓角陈清吹,后队旌
雅颂赐名嘉庆年,《八旗诗集》已流传。更看文苑搜奇作,始信经香配昔贤。
祭酒伤心古怀抱,使君慧业旧姻缘。松声窗下添悲壮,想见初成作者篇。
小山障江带城陴,官道绕出湖一涯。冈峦黄落荷芰死,展此百顷涵空漪。
古台在此实微阜,牙琴久绝音以希。我来拊膺坐还嘅,小憩聊敌疲与饥。
物生能事盖殊趣,如鱼自潜鸟自飞。眼前山水谁赏得,况乃意向穷渊微。
百年人已竟孰重?奚取辛苦求中期。汪铭宋歌骋文字,兵火所隔馀残辞。
游人三五岂怀昔,竞爱亭榭娱斜晖。乎舟撇波绝湖去,回望延伫含清悲。
怅惘潇湘晚,诗人独去秦。行看秋叶尽,归及月华新。
旧隐思庐阜,微辞见庾尘。眉间尚精悍,谁信得閒身?
有山曰飞鸟,似我射乌不?高树红犹浅,回溪响更流。
烹鱼怜女手,把酒爱楼头。莫厌三年住,堪成一笑留。
庐山倚南极,乾坤一高邱。绝顶有佳处,可作仙人楼。
诏书命我访奇品,等閒却遂平生游。白鹿洞在五老傍,我来讲席重铺张,青云见彩霞生光。
玉声左右泉不断,我行东峰涧有梁。眼明还直西南望,澄湖烟水俱苍苍。
不知乘舟者谁子,望我应恨天衢长。庐山如庐几万间,与仙作主去复还。
黄尘滔滔似海水,此山即是蓬莱山。载歌唐人诗,我句亦时发。
九江秀色行揽之,楚帆风送飞鸿没。五老五老真有情,万峰之中独自成。
何时拄杖往参立,上呼群仙下紫京。笑攀北斗挽银汉,共洗浊世邻太清。