偶发陶匏响,皆蒙组绣文。清秋将落帽,子夏正离群。有恨书燕雁,无聊赋郢云。遍看心自醉,不是酒能醺。
行人辈,莫相催,相看日暮何徘徊。登孤舟,望远水,殷勤留语劝求仕。
畴昔主司曾见知,琳琅丛中拔一枝。且得免轮天子课,何能屈腰乡里儿。
长安落桑酒,或可此时望携手。官班服色不相当,拂衣还作捕鱼郎。
芳径层峦百鸟啼,芝廛兰畹自成蹊。仙舟倒影涵鱼藻,画栋销香落燕泥。
淑景晴薰红树暖,蕙风轻汎碧丛低。冈头醉梦俄惊觉,歌吹谁家在竹西。
天恩洽骑十二闲,短策不知行路难。漠漠空川望不尽,电光掣过须臾间。
蹄高高屈污沟出,骏骨隐隐隆于山。窟泉沙草不得足,劳多食薄心知惭。
十年瓮牖间书瑟,展卷见图真太息。女真年少面如盘,华屋平生隔风日。
青骢肉破拥尻脽,黄金校具褒缓拂。三品刍豆空自多,行见火花绕铜历。
自笑疏狂甚,穷通不顾渠。
随缘关意马,乘兴解腰鱼。
世业遗残砚,行资在券书。
十年吴会想,今日并消除。
重重烟霭望中收,渔网参差古渡头。木叶凋时孤雁远,月华高处一桥浮。
谢公屐冷山无恙,白傅船空水自流。话尽凄凉十年泪,秋风残醉卧南楼。