春日何惨惨,春云何阴阴。桃李都未花,况乃馀寒侵。
久在城市居,而无人见寻。读易了一编,静见天地心。
贫士寡徒侣,古来非独今。
几日韶华雪更侵,龙公试手本无心。寒留整整斜斜态,暖入融融泄泄阴。
著柳直疑香絮重,拥阶还似落花深。前头桃李应无恙,剩破相如买赋金。
万生扰扰安其安,鸴鸠不羡鹏飞抟。端知扶摇上九万,无异跳跃蓬蒿间。
是身江海一漂粟,身外纷然皆外物。一廛傥可容所寓,何用渠渠作高屋。
知君从道由心成,昔焉忘俗今忘形。物来弭角不知竞,触蛮血战良虚名。
我梦敲门访君舍,舍小不容相对话。觉来惊见壁间蜗,俯仰人间真物化。
环合青峰插剑长,小平如掌寄禅房。危阑半出云霄上,秘景尽收天地藏。
野阔群山惊破碎,云低沧海认微茫。九华籍甚因人显,迥秀可怜天一方。
万里边城地,垂杨二月春。年华枝上见,日暮客愁新。
露叶疑啼脸,风花思舞巾。玳梁谁道好,持此寄情人。
一心无外事,春思似秋清。掩室惟攲枕,看山间出城。
花分閒地落,笋入断阶生。寂寞从人笑,贫难与命争。
春欲来,日日望春门早开。花台欲暮春辞去,禁城烟暖蒸青苔。
龌龊浮生如走电,客舍似愁谁遣来。夜夜抱冰寒不睡,流光暂出还入地。
门外平桥连柳堤,落花声里仙娥醉。
日日日斜空醉归,败裘披苦见毛稀。杜鹃啼断回家梦,梦扫芦花絮客衣。
船篷无可载,意钓不在鱼。此身真袯襫,万事一籧篨。
载浮不载沈,死鱼安足饵。绿水是非波,临流聊洗耳。
一春无雨作泥香,碧瓦朝来泛霁光。留得紫薇花上露,几招渴燕下雕梁。