鸟声破梦唤客起,还觅朝餐出北门。行过浓荫增凉意,错认苔斑作雨痕。
深渊万丈客心惊,绕树穿云拄杖行。拦道山猿挥不去,牵衣觅食自多情。
果然高处不胜寒,金顶遥看大雪山。栏外天低红日小,此身已到白云端。
尘凡容我暂相违,衣上风生势欲飞。俯视茫茫云海涌,悬知海底是峨眉。
垂垂磴道似天梯,雾绕云遮曙色迷。直上层峰三万仞,要看金顶日升时。
寒气侵窗野鸟鸣,主人唤客正三更。夜空如墨群峰暗,惟有车灯一点明。
四围山色渐模糊,野径悄然一店孤。可惜不当明月夜,银晖图里树千株。
行车寂寂碾落晖,时有飞流破翠微。绿影掠窗过不定,晚风徐引上峨眉。
春花秋月去如烟,浪迹渝州忽十年。厌说壮图成已往,尚馀豪气似从前。
扪心中夜常思过,载酒高楼便欲仙。富贵浮云非所望,闭门独自理残编。
去年雁南飞,别君溉水畔。今年丛菊黄,逢君璧河岸。
一年匆匆过,无端生感叹。嗟余霜鬓新,羡君仍矫健。
观景临轩窗,谈诗入客馆。夜来灯火红,添酒重开宴。
因话古泸阳,由来富词翰。煌煌蔚人文,流韵悠且远。
就中有胡公,辞彩珠玉灿。可惜炼狱中,再再罹忧患。
一生抑悲辛,言之泪欲泫。遗篇委尘沙,久之恐不显。
贤哉我杨君,灼灼具只眼。有心敬前修,欲续广陵散。
我感杨君义,如沐春阳暖。冯唐犹未老,廉颇尚能饭。
倘有效力时,理合听召唤。酒酣兴转浓,不觉夜已半。
秋风掠窗过,落叶纷且乱。