萧疏秋柳更多姿,瘦减腰围不自知。世道于今成妾妇,中原何处觅男儿。
柔肠日转难求偶,媚骨天生但守雌。何日能湔巾帼耻,蛮靴窄袖拥旌旗。
痛哭穷途涩阮囊,西风黄叶满江乡。齐人富贵从东郭,汉帝金银寐北邙。
赤子疗贫螬食李,计臣筹策鼠搬姜。野无青草空罗掘,并世何人继孔桑。
江月照离愁。心随逝水悠悠。不堪抛却旧杭州。卅年枉费绸缪。
稍缓亭台归故有。兄弟尚容携手。依旧听莺载酒。何须今日回首。
年来不尽愁思。诗亦愁思。酒亦愁思。风雨飘摇,田园寥落,万缕棼丝。
身在鼓鼙烽火里,叹惶惶、无道何之。恐怖多时。生不逢时。
老更哀时。却悔当时。
寂处观群动,林居易夕曛。
帆光排树出,人语隔烟闻。
每望丘陵聚,翻怜草木欣。
阴晴殊未定,西北有浮云。
峨眉游赏,巴歈啸咏。听乡音,儿女都忘尽。行卷苍凉,大半是,伤春畸恨。
更争赢,一双蓬鬓。非关才调,不求家数,喜温柔性情相近。
新稿徵刊,便除扫,南山筠粉。笑诗寒,发财无份。
飘素雪。玉貌丰貂悲去国。梅花情泪伤行色。
琵琶马上乡愁阔。关山隔。不眠正倚熏笼忆。
海南涨雾暖红楼。彩灯稠。素馨幽。绮席鲑珍,狂掷锦缠头。
吐艳斑枝高十丈,携俊侣,少年游。
天涯谁复见温柔。忆风流。不能休。雨打绿篷,消受烟波秋。
赠我鲛绡都是泪,裁不得,剪还愁。
杖头自挂百钱游,回雁峰前得纵眸。我有胜情无胜具,坐令合眼梦龙湫。
满城霜色远山闲,却曾经,几番寒。坐晚枫林,人影两孤单。
楼外重楼灯火烂,谁又把,冷红怜。
梦中清梦醒时残,月行来,缺还圆。叶落听秋,万籁静无言。
缓踏秋香吟水畔,心似海,自悠然。