春旗柳色映门闾,华扁新题节妇居。作传小裁青竹简,疏封近降紫泥书。
河壖松柏风烟外,阶戺芝兰雨露初。三釜及亲殊未晚,花前何日奉安舆。
世乱人多暴,魂惊客屡过。采薇春事远,席秸夜寒多。
凉月侵萝薜,清霜看芰荷。荒墟唯痛哭,野老亦悲歌。
山中有一村道人,萧然布衲乌纱巾。心将白业付孙子,坐对青山忘主宾。
啸歌终日泉石趣,呼吸太和天地春。吾儒妙解三教理,不须更说西来因。
丈夫不爱死,成仁心所安。殒身苟无故,哀哉徒自残。
水能杀人人共知,公独茫然狂以痴。黄河渺渺无津涯,乃欲绝流而渡之。
公也溺死人谁悲,世路如何,险恶实多?平地倏忽,滔天风波。
利淫欲饵,孰知其佗?不见不闻,纵横网罗。固不必如公之痴,可揕以鱼中之铍,亦不必如公之狂,可禽以伏甲之觞。
眼前言笑百媚出,宁知兵刃罗心肠。公无渡河河无津,箜篌一曲愁杀人。
岱宗高入帝青寒,策马东归不厌看。一变便兴周礼乐,两生那识汉衣冠?
雨休树下碑仍在,云起封中玉未刊。更上灵光殿基望,冥冥鸿鹄有修翰。
花外银鞍鞴紫骝,省郎文采自风流。英雄旧总三千士,美誉新传十一州。
山拥宜春深带甲,江通章贡小容舟。晨趋黄阁参筹画,愿审安危拓远谋。
君家天津南,我家孟津北。都因看花来,相逢不相识。
白日虽苦短,万里落复生。人生自有限,难极欢爱情。
愚者谋在食,知者志在名。愚知各有求,谁能免经营。
秋花容易老,秋叶难再荣。对酒心已醉,酌酒泪先倾。
我非不能遣,柰此愁相萦。君亦失意人,请吟短歌行。
歌短意自长,展转歌莫停。
一片灵台玉琢成,时时点检要惺惺。通开旧壁方窥月,澄净污池始见星。
几树好梅连屋白,满庭芳草入帘青。功夫到此规模大,不为区区老一经。
管城从我自燕都,流落遐荒万里馀。半札秋毫裁翡翠,一枝霜竹剪琼琚。
锋端但可题尘景,笔下安能划太虚。聊复赠君为土物,中书休笑不中书。