论茶自古称壑源,品水无出中泠泉。莆中苦茶出土产,乡味自汲井水煎。
器新火活清味永,且从平地休登仙。王侯第宅斗绝品,揣分不到山翁前。
临风一啜心自省,此意莫与他人传。
涂抹东西遍,床头膏沐香。恐为嗔老物,不敢近新妆。
翻覆百年态,凄凉数寸光。道心无老少,憔悴亦何伤。
东风浩荡吹江南,危子行年二十三。长谣空谷天荡荡,剑倚白日风潭潭。
气高颇怪星象动,身在岂为饥寒贪。宫中圣人朝万国,臣抱犁銸在山泽。
终年读书空自劳,三岛求仙岂能得。齿牙不动心未摧,欲奏长策天门开。
周公仲尼没已久,麒麟凤凰去不来。世无忠臣与孝子,四海风俗何由回。
昔公参行省,于此驻旌旄。至今读书堂,名配匡山高。
秀草带烟雾,长林振波涛。鄙人思高远,胜日欣游遨。
缅惟草昧初,朔南拥弓刀。公生将相家,卓荦称人豪。
文场已孤骞,史笔况载掺。怀公不可见,江水徒滔滔。
畴昔江乡识此君,清风凛凛动霜筠。被谁点染移将去,也受京华半面尘。
前日相逢一尊酒,即欲写向君家亭。别来十日不会面,胸次硉兀愁难醒。
忆我曾为帝城客,客里论交话畴昔。玉楼弦管天下春,醉舞杨花日西夕。
此时聚首情皆真,云萍转盼难重陈。高官坐揖小官拜,九州四海知何人。
长安少年更翾薄,一饷飞蚊聚欢乐。残杯冷炙心已悲,此士平生惯藜藿。
君不闻汉时豪杰称东方,列卿太史尚书郎。就中亦有贫贱者,威动星宿回清光。
为君痛饮亭边月,怀古伤今重离别。丈夫有志江海深,匣中雄剑知君心。
道人于事百不闻,岁晚鹤骨谁相温。禅床茧光薄如雾,宜月宜霜复宜露。
梦回蕲竹生清寒,五月幻得梅花看。初疑脆膜轻无力,一片凝秋剡中色。
道人巧手天机深,两杵独伴阶蛩吟。卷舒似听桔叶音,珍重莫遣烟煤侵。
百年富贵谁能免,锦幄彤庐语恩怨。可怜老楮岁寒心,用舍在吾难自荐。
君不见燕山穹庐毡百幅,狎坐围春醉红玉。道人不学制戎衣,空煮南山卧茅屋。
安知幕天席地一希夷,长共青山白云宿。
野水孤城迥,风云浪积沙。一方龙虎国,六代帝王家。
玉树歌仍在,新亭恨转加。凝情正寥落,渔唱答边笳。
松花香度漏初沈,人静庭空落暗金。一枕嫩风清晓露,半窗凉月弄轻阴。
坐移十二阑干曲,兴入千层积翠深。弹罢云和重问夜,蔷薇影里复长吟。
玉勒雕鞍燕北春,閒愁空自惜芳尘。杨花入户还飞去,应笑虚帏翠被新。