梅花开满枝,无奈晓风吹。风吹花落尽,争似未开时。
花开终有落,非关晓风恶。愁杀爱花人,城头复吹角。
东望吴门愁路涩,暮帆春雨欲归迟。朝来为说烟尘静,不遇乡人那得知。
干荷叶,色苍苍,
老柄风摇荡,
喊了清香。
越添黄。
都因昨夜一场霜,
寂寞在秋江上。
隆隆暑威歇,稍稍秋意深。丰草渐改色,穹林亦萧森。
况兹风雨夕,微灯翳寒阴。潜蛩泄幽语,徂雁遗哀音。
以我耿耿怀,知子难为心。含情睇层昊,咫尺犹商参。
裹饭孰子遗,载酒孰子斟。岂不欲一往,畏彼泥潦侵。
古人道义交,非惟让分金。斯事久索莫,念之恨弥襟。
愿言轨前躅,尚期勖来今。
结屋斗山下,山深人自閒。有时歌白石,高兴在青山。
大道无夷越,虚名自触蛮。悠然得真趣,异境是仙寰。
河南桥下旧英雄,半百年华一梦中。五夜忽闻呼启启,九原堪恨去匆匆。
孤鸾吊影菱花掩,怨鹤无声蕙帐空。斧钺朱殷今日事,埋香有地不如公。
高台突兀燕山碧,黄金泥多土犹湿。晓日曈昽赤羽旗,燕王北面亲前席。
费尽黄金台始成,一朝拜隗人尽惊。谁知平地几层土,中有全齐七十城。
礼贤复雠燕始霸,遂与诸侯雄并驾。七百年来不用兵,一战轰然骇天下。
二城未了昭王殂,火牛突出骑劫诛。台上黄金少颜色,惠王空读乐毅书。
古来燕赵多奇士,用舍中间定兴废。还闻赵括代廉颇,败国亡家等儿戏。
燕子城南知几年,台平树老漫荒烟。莫言骐骥能千里,祇重黄金不重贤。
彩云红雨暗长门,翡翠枝余萼绿痕。
桃李东风蝴蝶梦,关山明月杜鹃魂。
玉阑烟冷空千树,金谷香销漫一尊。
狼籍满庭君莫扫,且留春色到黄昏。
莫为春归怨子规,百花开尽是飞时。算来只是东君罪,不合当时着力吹。
南山发荣秀,金彩布晓阳。惊雷尔何迟,奕叶粲以芳。
园夫履晨露,采掇盈篚筐。石火不待温,变此嘉卉苍。
仙蕤入京甸,兹焉得馀香。晨寒井浮花,鼎暖雪汎光。
起坐豁幽思,形神共相忘。玉浆琼房仙,启齿为我尝。
却顾玉川子,招携碧云乡。