花外银鞍鞴紫骝,省郎文采自风流。英雄旧总三千士,美誉新传十一州。
山拥宜春深带甲,江通章贡小容舟。晨趋黄阁参筹画,愿审安危拓远谋。
忆昔东风入芳草,柳绿花红看总好。今日风吹陌上尘,莺啼燕语俱伤神。
忧来感人泪沾臆,未必春光不如昔。
春柳黄如鹅,春风扬绿波。美人在何许,忽若阻山阿。
攀条弄白日,常恐岁蹉跎。怀思郁不舒,佳期将奈何。
良辰难骤得,临风空浩歌。
虎迹烟村少室墟,羊肠尘路太行车。上林应射春归羽,江海累臣有帛书。
庭前有高树,风挠无停枝。
寒鸦噤不鸣,夜半环树飞。
托身未得所,三匝情依依。
高飞犯霜露,低飞独茅茨。
乾坤岂不容,振羽将安之。
徘徊恋明月,顾影徒伤悲。
缫得新丝白,将来织素缣。
自惭非锦绮,尚被舞人嫌。
珊瑚枕上玉箫横,一曲霓裳万里行。
漫道九重宫殿远,岁曾掩得外边声。
田家腊月上山时,赤脚负薪雨中归。身无夹褐头无笠,寒风飒飒吹湿衣。
檐牙滴沥声不断,天地黯惨逄岁晏。自从十载正月吉,雨雪阴霾少晴旦。
乱离窜匿饥寒死,上宰有无惟浩叹。身强众勇能杀戮,白玉为床金作屋。
宣麻诰敕天不恤,一命不沾寒士族。雨师汝灵胡不仁,元日人日乃有神。
赤土槁苗遁何所,天威人虐民独苦。
兵尘浩无际,烈女难自全。妇人无九首,志欲不二天。
燕山翟氏女,既嫁夫防边。一朝闻死事,健妇增慨然。
生有如此夫,早寡非所怜。求尸白刃中,负土家山前。
事去哀益深,义尽身可捐。无儿欲何为?所依惟黄泉。
乡邻救引决,烈日丹衷悬。谁办节孝翁,重赋睢阳贤。
我昨过其乡,山水犹清妍。闻风发如竹,飘萧动疏烟。
千年吟诗台,峨峨太宁巅。为招冯太师,和我节妇篇。
炎炎白日长,窅窅孤云去。身縻心久归,别至情更苦。
良时难骤得,异县不同聚。名都亲友并,并翔文窎羽。
处独忽多闻,至乐欣所遇。拆理挹清风,吟诗看疏雨。
鸣琴挽幽听,评帖劣前武。有时纵登览,江山见吞吐。
行襟浦草青,解带湖柳舞。兹游岂不佳,归来胡遽赋。
顾兹山林姿,终非城市侣。故园芙蓉华,绿池照茅宇。
我怀讵能忘,宁为倦羁旅。长歌招隐诗,诸君果何许?
他夜宿山邮,明月照去住。