曾看长安陌上花,万方人物仰皇家。龙门变化风雷夕,凤阙瞻依日月华。
晓色宫槐连御柳,春声叠鼓带凝笳。闻君高咏燕山雪,细诵新章绚綵霞。
我亦乾坤一腐儒,杖藜时访白云居。故人不入江海梦,道士空惊世俗书。
箫史凤归云缥缈,刘郎桃在雨扶疏。当年亲见东风事,杨柳丝丝二月馀。
中庭夜气凉于水,坐看青天转玉盘。万里清光明海宇,十年杀气暗长安。
闺人只忆丹心苦,战鬼偏怜白骨寒。我欲排云叫阊阖,璚楼玉宇路漫漫。
召陵初服荆,首止复宁周。瓜瓞既云茂,楚氛亦奚忧。
伟哉一匡功,首盟至葵丘。胡为曾西子,兴言贻彼羞。
宣王有遗烈,江汉至今流。舍彼僣王罪,世远及胶舟。
孝子贵几谏,忠臣纳嘉猷。羽翼制君父,嗟兹乃诡谋。
图伯巳如此,震矜何足尤。春秋不获巳,世降日滔滔。
将无彼善者,桓公谁与侔。
鸿飞冥冥不可弋,当时肯入搜罗中。暂往自为故人屈,竟归不与馀子同。
眇视富贵意谁识,大关名教功奚穷。近来士气颇卑懦,舣舟祠下歌清风。
孝是人生百行源,先生於此道弥敦。白头犹作婴儿慕,青佩咸知师表尊。
几十百年绍书种,一方寸地植仁根。霜馀硕果今凋谢,重为斯文忆北村。
没马尘埃白昼驰,人生得似此翁稀。西风墙竹疏疏雨,短帽长髯百衲衣。
窈窕仙家何处寻,夕阳明灭乱云深。大溪横断青山合,一路风帆入树林。
山中人笑云来去,几度欲留留不住。一片西兮一片东,为谁挂在青松树。
有时卷,不论高低并近远。有时舒,南北西东满太虚。
本自无心休问迹,悠扬散漫随风力。白衣苍狗任纵横,返寂还空何处觅。
却恐山中云笑人,区区未免走红尘。但能放下便安乐,所以长将云喻身。
武昌堤上水云身,三十年来识道人。只为漫游相见少,故知临别赠言频。
憧憧车马红尘老,靡靡江山白发新。邂逅一回频唱和,锦囊千首未为贫。