已近清明尚剧寒,别筵佳月得来难。横流满地诗名贱,积雨骑春客袂单。
当代犹应思旧德,此才何意就卑官。宣南吾及交中散,花事年时未向阑。
合既无缘竟别离,可堪相见又时时。风来水面非关约,月上梢头未可期。
厚施恩情消薄福,浅尝滋味耐深思。明知取冷难身熨,痴立空庭任露滋。
永诀似先知,亲朋一一辞。檀郎交慧婢,寡嫂托娇儿。
体弱休贪酒,时衰合废诗。伤情荀奉倩,那不倍凄其。
先生真解事,此日集壶觞。变化鱼龙地,盘桓翰墨场。
一庭秋菊色,满座宝炉香。倚槛忘归去,南山对晚妆。
渐觉东风动柳条,小池春水雪初消。画梁旧垒来新燕,红药枯根茁嫩苗。
细雨侵人寒料峭,醇醪薄醉梦逍遥。已筹五两冲泥屐,溪友寻芳拟共招。
亲恩思罔极,血泪几时干?歧路无知己,天涯畏影单。
黄牛千嶂夕,白马一江寒。不历风尘苦,安知行路难?
花絮纷如此,春风为底忙。渐衰宜散地,多感避欢场。
残月搴珠箔,愁波挹玉浆。将雏馀一燕,寂寞住雕梁。
断玑零璧散不拾,田父夜惊莫敢藏。青箱世守亦仅仅,深锁何殊尘网凉。
当年有作必写与,楚亦有分旌与璜。时时开视宁忍读,六丁下取须提防。
惟天生才加以学,小子辟席突窥墙。追穿载籍吸元气,浅才薄艳下奔忙。
古者文章重制诰,至今读数常与杨。圣朝责实所弗尚,诸侯侨戍争求良。
由来陈琳阮瑀集,存者纵富已已亡。香山居士尚律切,少陵野老穷铺张。
论诗宗尚见百一,空积腹中千万章。茅亭六月忆新落,左右花草罗丹黄。
终日相呼语不尽,三复共赏味逾长。钟山回首竟终古,三年忽忽永心丧。
独念遗文后死责,名山何日发辉光。
孤枕凄凉夜,空房坐到明。刚柔知我性,委曲体人情。
后会期来世,佳期尽此生。鼓盆难作达,肠断绕床行。
十日一风市尘起,霾没花枝尚馀几?河东闻有旧行宫,新绿成林翳春水。
谁怜绕水数千树,以密胜疏殊可喜。纵步回看始觉深,光景蔽亏度寒晷。
我知惜林不置屋,但设木榻供小止。莫教繁华夺野意,见地甚高极有理。
入林入山必同调,孰能解此非俗士。日斜未去为茅亭,归鸟啁啾忽盈耳。