春风吹明月,夜落梅花里。相对两忘言,清香淡如水。
冻禽塌翅飞,模糊见人影。林寒夜开未,一院古苔冷。
静夜新雷雨欲滋,无端愁为落梅支。因追灞上初春日,转念孤山二月时。
香雪易飘风细细,飞琼难挽柳丝丝。问梅那得情如我,祇恐桃花笑也痴。
一年蜡屐几回看,等到花开惜到残。漠漠冻云连近远,荒荒野月照清寒。
于人疏落如无意,写尔高空正自难。记得遥山旧茅屋,破扉朽几一枝安。
夙晤方三拜,骚坛契盛名。墨痕分竹劲,诗味耐茶清。
嗟我倦行役,中途求友生。萍踪猝相遇,不负此邮程。
小桥通野市,远岫入溪烟。僧磬夜初静,渔镫人未眠。
长腰炊玉粒,缩顶煮银鳊。愿得携琴酒,牵萝葺一椽。
迩来风致日萧疏,还忆禾城判襼初。料理吴绵秋作客,消磨官烛夜仇书。
有时晒箧留花腊,何处看山假笋舆。欲拟荡云好胸次,恐余牢落总难如。
樊口西山路,春风送客程。烧痕侵断垒,荒草入孤城。
江汉东流大,兵戈满地生。家园回首望,日暮不胜情。
占断春风第一枝,银钩低挂玉尘吹。清标压倒繁华境,桃李纷纷总后时。
别去惟余两鬓皤,离怀可奈故人何。不堪万里飘零甚,况值中年感慨多。
夜雨几时同把酒,朔风今日尚横戈。千秋独羡鸱夷子,一舸偏能访苎萝。