坐对冲风起九河,沈沈清夜发高歌。神仙自觉拖肠少,富贵真从舐痔多。
肯信任黎同患难,相逢赵李罢经过。荒江剩有三间屋,岁晚归期负薜萝。
三生石上缔良缘,久耳鸿名万口传。警幻难期醒大梦,痴情何处不神仙。
滑稽雅擅淳于术,退息当跻卫武年。满腹诗书芬齿颊,漱馀喷上百花笺。
灼灼庭前花,春风斗红紫。随荣复随谢,盛衰偶然尔。
草木岂无情,谁能一生死。我思更如何,欲种菩提子。
华人无贵贱,诪张喜为幻。此技欲何施,反遭彼族嫚。
吾友虽多贤,刚者亦罕见。南萨与北郭,二子我所惮。
秋屏实劲特,骨立肤不曼。浊河方滔天,伏济清自贯。
骄胡不敢轻,安用赖舌战。大官习兰阇,谄敌必笑面。
此谄彼亦骄,吁嗟谁好汉!
霜豪掷罢倚天寒,任作淋漓淡墨看。
何敢自矜医国手,药方只贩古时丹。
自信何为者,乾坤一庶民。默参閒里味,睡友梦中人。
俯仰难逃俗,文章莫济贫。桃源津得问,何处不藏身。
只合离骚一卷书,水仙相伴住清虚。诗人眼底花如海,除却寒梅尽不如。
陵山雨过菌迸生,故人茹薇配作羹。飞车速将及退食,香夺檀炷光玉莹。
半生槃涧餍此味,老顾拜惠如尝新。我如禅诵子守塔,每饭无著思天亲。
烹鱼溉釜付忾叹,斋素自养心源清。手栽松桧正愁槁,破晓膏沐都向荣。
髯乎一饱对嫩旭,野芹信美何由陈!
昭陵石马汗萧寥,无复黄旗呵濩劳。输与乾陵翻健甚,风风雨雨打温韬。
红药当阶百媚生,幽窗相对共神清。平头奴子忽趋告,故抚银铛被逮行。