风竹萧萧昼掩门,久无筇屐破苔痕。忽传江上青衫客,来访溪南黄叶村。
千里相思劳仲悌,一人知己感虞翻。文章自是吾生事,试与高贤共榻论。
空馀马鬣五湖隅,不见巫阳降紫都。万里云山栖大鸟,廿年风雨泣诸雏。
及门尽望西州树,此地曾还合浦珠。回首音容竟何处,白杨萧瑟惨啼乌。
滴不尽相思血泪抛红豆,开不完春柳春花满画楼。
睡不稳纱窗风雨黄昏后,忘不了新愁与旧愁。
咽不下玉粒金莼(chún)噎满喉;照不见菱(líng)花镜里形容瘦。
展不开的眉头,挨不明的更漏。
呀!恰便似遮不住的青山隐隐,流不断的绿水悠悠。
抛着红豆相思的血和泪滴也滴不尽,满画楼的是春柳春花,开也开不完。
在风雨中的黄昏后,纱窗内的我怎么也睡不踏实,因为我忘不了旧愁加上新愁。
吃不下去珍美的饭食菜肴,看不到菱花镜里面的容貌也已经消瘦。
舒展不开的眉头,在更漏声中熬着等待不到天亮。
呀!恰巧像那远方遮不住等等隐隐约约的青山,悠悠的绿水流也流不断。
红豆:做相思之意。
金莼:到江南,莼菜应市。莼菜,在我国很早就被视为珍贵食品。
老农幸有秋,殷勤望田谷。牧子独无心,驱牛下寒绿。
百年唯适意,富贵欲何如。直道人情远,迂儒世务疏。
溪山留造化,天地饷樵渔。尔辈成名后,应思早遂初。
萍踪无定复南游,垂老天涯且未休。满目波涛穷厉揭,空山薜荔自春秋。
久
荒秽驱风力,三秋贮月明。未归湖海棹,聊寄薜萝情。
翠竹独居色,寒蛩夜坐声。寂喧随万感,心与境俱清。
含烟带雨映前峰,袅袅游丝落照中。刘尹当年厅事树,每因清德想高风。
雨港烟村容散人,菱池蔬圃少风尘。过桥一径见城郭,沿水数家成比邻。
性懒便教栖易稳,慎真反讶句难新。破除陈迹君知否,影动碧潭杨柳春。
空斋增抑郁,游约负前盟。幽梦灵崖结,孤怀俗务婴。
苍山悬暮雨,黄叶下秋声。谁识残年里,殷殷世外情。