广武山前日欲暮,浩浩黄流绝天注。践土沙埋积血腥,战场吊古盘荒戍。
阴火青磷夜近人,饥鸢窜鼠啼当路。浪打孤城移上山,确磝已解成皋固。
镫前残垒汉与楚,百战重瞳此中误。
赤日烁田园,渴雨麦焦死。田园复何有,黄埃间苍耳。
痴龙抱珠眠,无术鞭之起。农夫吁群神,邑令走社壝。
我心方惄然,咎人更咎己。闭门星月下,陈词窃长跪。
谴责加闾阎,请自长官始。瘝职当受辜,勿移于赤子。
祝罢复出祷,惭惶意无似。何时雨倾盆,野色青一洗。
朝雨生微凉,尘客绝来径。枝上鸟声清,阶下苔痕净。
独坐小窗前,名花素磁莹。丘壑结遥想,清吟寄孤兴。
为我张鸣琴,澄心发真听。泠泠太古音,天宇夜深静。
贵莫贵兮为帝王,乐莫乐兮归故乡。人生到此愿已足,父老十日欢行觞。
大蛇中断祖龙死,重瞳前阻乌江水。西来入关争不得,东游压气徒为尔。
从此还家着锦衣,填街塞巷□旌旗。当年盛事已不再,后人啧啧犹称之。
我来下马寻旧迹,殿阁荒凉空四壁。吁嗟乎!长陵抔土今谁封,禾黍没遍长乐宫。
千秋万岁魂归后,忍听儿童唱《大风》。
相逢巾帔喜飘扬,双鬓寒花满屋香。细雨幽窗低语处,人生能得几重阳。
绣屧才围缝合欢,无心偶置画阑干。量来新月还形窄,裹尽春云定觉宽。
可许玉尖亲赋着,未妨香屑代装安。红帮残绫拖针在,秪嘱檀奴仔细看。
小窗幽梦咋宵凉,宝簟重移绣榻量。楼阁自开秋世界,云霄原近月家乡。
竹枝浪认钗钿影,花气犹含语笑香。六曲屏山移不去,是曾亲照玉容光。
千枝灯火一枝花,十二瑶台耸翠霞。仙去偏愁郎有伴,月来如梦姊为家。
微闻人语疑清瑟,近隔天河只片纱。应被市中吹笛者,遥占珠斗贯浮槎。
力子治小学,而以通于医。五十守田里,不与金门期。
偶为人海游,想望中兴基。儒术世弗尚,顾被方技知。
维时急变法,二圣方宵衣。宗衮非间平,硕辅无韩琦。
大患讳自养,责效剂和微。传宣无虚晨,赏赉使遝驰。
郭玉之所怖,越人固见几。有庐城西南,爽垲于病宜。
花竹与果蓏,适情兼
圣母贤王造两朝,个臣风烈屹云霄。江河世局非难挽,箕尾忠魂不可招。
大事能无韩魏国,中枢谁复李文饶?白头弟子披遗墨,相对苍茫泪似潮。