帝子苔痕玉座青,鹧鸪啼处雨冥冥。北门剑佩迎蕃使,南极风涛接御亭。
江海佳期愁晼晚,水天旧事梦娉婷。秦丝解与春潮语,一曲蘼芜忍泪听。
禾黍芃芃愿不违,衔泥燕子绕梁飞。闺中少妇条桑去,携得盈筐趁早归。
百砚斋中十二方,买从京口压归航。汉碑周鼓留残篆,珍重流传古揭阳。
廌青山堂邻涧阿,应门白沙连碧莎。乱山寒食落花路,返照风磴樵人歌。
古意萧然未泯灭,春华好在毋蹉跎。郤超远趣不易得,寂寂剡溪今若何。
微尘寄人世,起灭海沤幻。去来相系著,爱根不可铲。
纷纷已陈迹,空花驻流盼。先生妙吟理,无厚入有间。
隐几见江湖,垂白话童丱。赓续至四五,百琲叠如串。
吁嗟东海尘,今识言非谩。沈沈虞渊日,宁止桑榆晏。
他日陶潜诗,甲子更堪辨。
将军犹驻碧油幢,积石河源未尽降。安定有城名第一,陇西出将每无双。
牧民岂谓非良干,伐畔何教震友邦。忆昔盟书金似粟,百年金鼓不闻摐。
昨宵雨未足,斸畦俟南塘。果闻北山雷,檐溜夜已长。
开门阴正重,匝地垂千杨。朝日尚未升,风条自轻飏。
环村水尽白,丹杏独含光。荷锸向陇上,但闻土膏香。
邻里尽言好,吾欲良亦偿。勤劬待一饱,四体诚安康。
相与不相负,莫若种稻粱。
谢公最小女偏怜,小字呼来定绛仙。一月回悬珠树朗,百花都让玉梅妍。
疗饥自喜忘并日,消渴何辞为损年。每向画眉窗下见,匡庐只在镜台前。
几日春阴画不成,才过寒食又清明。霏霏红雨花初落,袅袅白波萍又生。
栏外轻寒帘内暖,竹中微滴柳梢晴。浮云万变寻常事,一瞬光阴既娄更。
朝衣就市痛冰清,赴死还看好弟兄。有子多应思我友,此才难得出宗英。
倚楹一泪几成罪,临穴同歼岂为名?长忆城南相送日,尔时厝火故承平。