何日山中住,山中我旧知。茅堂深竹里,螺径夕阳时。
黄蝶穿篱疾,闲云出岫迟。今朝对明镜,愁见发成丝。
少小诗才苦不纵,束缚霜毫万牛重。有如工女立寒窗,刻剪衾裳作鸾凤。
虽然十指尽僵裂,神物焉能为我用。十年学诗祇自惭,那有一篇堪百讽。
一自明湖醉风雪,复出从军事鞍鞚。青磷白骨皆眼见,恨蕊愁花亦心痛。
夜镫草檄百纸空,晓月吹铙万夫閧。玉貌歌来尚战场,金朽丐处均厮从。
从此豪情风雨至,倏忽高歌鬼神送。流黄夺得九张机,织出天衣尽无缝。
李杜韩苏生不再,衮衮群儿空簸弄。放翁诗诀已轻传,清钟谁更敲秋梦。
秋高月冷晓风斜,路近灵山望眼赊。叠巘浮青迷鸟道,三峰泻玉镇龙沙。
空潭碧蓄源头水,老树红酣雪后花。安待飞仙同举袂,登巅一览赤城霞。
病过重阳节,出门来访君。但逢篱外菊,独对远山云。
之子几时返,城南又夕曛。何当同把臂,樽酒共论文。
冈峦一带明残阳,林花掩映春风香。笋舆得得忘路长,九峰遥障波汪洋。
陈山屼峍临中央,振衣直上登高冈。海天渺渺云水黄,陡然突起涛头狂。
海风吹水势莫当,凭空壁立千丈强。冯夷击鼓角龙翔,银楼十二随飞扬。
仰观俯瞩何茫茫,须臾捧出玻璃光。白波万顷摇扶桑,蜃楼鲛室争辉煌。
潮平忽见遥山苍,数峰若与船低昂。吁嗟乎!潮汐往来那可测,安得假我凌风翼,飞向瀛洲问消息。
暂借空祠宿,黄昏不见人。风镫寻县吏,尘榻傍山神。
半夜明残月,孤峰寄一身。杜鹃啼未歇,衣上又行尘。
春寒料峭雨初晴。云淡月华明。六街箫鼓,万家灯火,锦绣春城。
徘徊渐觉霜华冷,禁漏报三更。归来小阁,瓶花冻水,梅影窗横。
山河双阙险,风雨二台尊。浪破天无岸,云垂海有门。
亲朋断消息,衰老在乾坤。欲采枫香汁,灵丸制返魂。
雨霁月弥静,无人共遥夕。乱蛩风露寒,虚堂入秋色。
冷淡生涯绊此躯,别无长具作时趋。怜君空抱连城璧,笑我徒为伏枥驹。
滞迹板桥依鸭荡,心随流水到鹅湖。那知海燕分飞惯,却也怀南似鹧鸪。