去年苍柏曾吾寿,此日青松又入图。好著茅亭覆嵇阮,山河天地觅黄垆。
合既无缘竟别离,可堪相见又时时。风来水面非关约,月上梢头未可期。
厚施恩情消薄福,浅尝滋味耐深思。明知取冷难身熨,痴立空庭任露滋。
身世蹉跎楚水头,高心休拟凤池游。
我今飘荡还如此,画向丹青也合羞。
何处更能分道路,无人一为棹扁舟。
犹应更有前途在,乘兴閒看万里流。
可怜形影似吾身,不似云台画像人。
孤棹夷犹期独往,草堂闲挂似相亲。
好同范蠡扁舟兴,自叹虞翻骨相屯。
更恐五年三岁后,形容憔悴老于真。
堪把长悬在户庭,却疑身在小蓬瀛。满堂动色嗟神妙,挂壁高泉似有声。
看去便须终日往,坐来疑有白云生。
一沟泛碧春流水,宁敢匆匆便濯缨。
月在人千里,君从月下行。不知君远近,惟见月分明。
斜汉垂秋淡,寒蛩泣露清。征旗何所往,疑听夜笳鸣。
豪丝哀竹近中年,过眼春痕水上烟。一窖黄金先铸佛,半床青史小游仙。
引人入梦偏胡蝶,劝客归田有蜀鹃。畅好尚湖秋万顷,几时同上钓鱼船。
绕壁依稀认写真,沧浪歌里放心神。
水宽山远烟岚迥,画舸轻桡柳色新。欲对春风忘世虑,等閒停棹似迷津。
几人图在淩烟阁,留向东斋伴老身。
百遍相看意未阑,了然尘土不相关。扁舟厌泊烟波上,湖水平铺碧岫间。
容貌静悬秋月彩,高情长共白云闲。画中留得清虚质,何用烧丹学驻颜。
情到无聊浅愈深,暂抽书传卜佳音。古人绝少痴于我,举世谁能谅此心。
一自病躯亲药石,终虚俊眼盼泥金。临卬配后天缘改,鸾凤参差直到今。