楚泽芳兰天秀。恁捐袂江波悽愀。相怜缟袂寒生后。浑不是梅花三九。
水清石见莹无垢。照月地小莲冰透。从他野鹿衔花走。忍消瘦仙心依旧。
风花自高洁,松竹见清烈。玉笛朱唇寒,清歌动回雪。
关山虽胜路难堪,才上征鞍又解骖。
十丈黄尘千尺雪,可知俱不似江南。
郝侯高亢绝三畏,独事慈父如婴儿。缁衣不共马尘去,白云时有招隐诗。
长安万客争索米,寒饿那恤亲颜衰。亦或千钟五鼎养,乃翁汗颗滋锄犁。
人生口体累苦切,天情泪没殊孩提。忆昔逢君灌婴市,捧杖佩鲽颜色怡。
岂知终天恨孤露,默默有泪横我颐。膝间笑语博父喜,禄养不逮曾几时。
十年墓道土花碧,有梦直到袁山隈。九泉一滴常苦远,如君之福非易齐。
覆车坠舟看比比,仗剑蹑屩夫何为。何如朝餐饭藜藿,夜对榾柮谈忘疲。
君真得计我无语,门外万窍犹虎啼。何日青山画窗牗,与君共续归来辞。
策杖缘流溪,迤逦春山里。隔浦望村墟,山桃发红蕊。
连夜朔风劲,满庭残叶翻。万山都削玉,一鹤尚当门。
沙远若无岸,楼高知有村。愧非梁苑笔,相对且倾尊。
云海苍茫前路。烟语隔、薜萝双户。主人鸡黍多情,似劝我、息劳小住。
寻春枉事蜡屐去。芳草径、是春来处。尘心流水同閒,准备听、疏钟零杵。
风色向林际,冷吟还水边。夕阳晴照雪,归鸟暮沈烟。
树远分高寺,山昏合冻天。仍怀北城下,镫火独萧然。
我生匪兕虎,乃与旷野俱。束发绝大幕,二十临淮徐。
江湖系人迹,今者犹饥驱。飞蓬实自振,飙风汝何诛。
寒雨变雪霰,层冰合泥涂。周行昧己失,行李杳绝无。
将投逆旅息,主前辞仆夫。岂不敬爱客,秣马无生刍。
风聚春云夜不晴,残更忽觉峭寒轻。起来却捲西窗看,琼树瑶阶照眼明。