高高华亭,有鹤在屏。削玉点漆,乘轩姓丁。
暮云冥冥,双垂雪翎。晨光炯炯,一直朱顶。
含音俨容,绝粒遗影。君以为真,相期缑岭。
苍苍枫树林,草合废宫深。越水风浪起,吴王歌管沈。
燕归巢已尽,鹤语冢难寻。旅泊彼何夜,希君抽玉琴。
桓景登高事可寻,黄花开处绿畦深。消灾辟恶君须采,冷露寒霜我自禁。篱物早荣还早谢,涧松同德复同心。陶公岂是居贫者,剩有东篱万朵金。
云物凄凉拂曙流,汉家宫阙动高秋。残星几点雁横塞,
长笛一声人倚楼。紫艳半开篱菊静,红衣落尽渚莲愁。
鲈鱼正美不归去,空戴南冠学楚囚。
檐前甘菊移时晚,青蕊重阳不堪摘。明日萧条醉尽醒,残花烂熳开何益。
篱边野外多众芳,采撷细琐升中堂。念兹空长大枝叶,结根失所缠风霜。
贤良归盛族,吾舅尽知名。徐庶高交友,刘牢出外甥。
泥涂岂珠玉,环堵但柴荆。衰老悲人世,驱驰厌甲兵。
气春江上别,泪血渭阳情。舟鹢排风影,林乌反哺声。
永嘉多北至,句漏且南征。必见公侯复,终闻盗贼平。
郴州颇凉冷,橘井尚凄清。从役何蛮貊,居官志在行。
家贫惟种竹,时幸故人看。菊度重阳少,林经闰月寒。宿酲犹落帽,华发强扶冠。美景良难得,今朝更尽欢。
汉江天外东流去,巴塞连山万里秋。节过重阳人病起,一枝残菊不胜愁。
霜间开紫蒂,露下发金英。但令逢采摘,宁辞独晚荣。
平生江海心,宿昔具扁舟。岂惟青溪上,日傍柴门游。
苍皇避乱兵,缅邈怀旧丘。邻人亦已非,野竹独修修。
船舷不重扣,埋没已经秋。仰看西飞翼,下愧东逝流。
故者或可掘,新者亦易求。所悲数奔窜,白屋难久留。