双屧千金百万钗,也须天与画眉才。能知细腻风光处,恰羡顽痴福分来。
浴态岂宜燃烛看,笑颜宁为裂缯开。荆王梦境模糊甚,却著词臣仔细裁。
出东门,望洛阳。来入门,惨欲伤。釜中无宿粒,回视桁上无悬裳。
绝裾出门去,妻子思徬徨。他家自图富贵贱,妾与君,甘糟糠。
甘糟糠,上用青冥天,下为儿女成行。时清法严,吏议难完。
君应记取莫相忘,行前路苦忙望君行慎行藏。
春仲融和日,春风啼鸟频。月怜眉黛巧,花妒绮罗新。
醉益怀中语,欢疑梦后身。风光有如此,应自爱芳辰。
王尊仍出守,跃马上金台。共说股肱郡,须凭锁钥才。
雄兵六蕃拥,天险一关开。不为长城寄,谁令高盖来。
出东门,不顾归。
来入门,怆欲悲。
舍无儋石储,还视身上衣参差。
慷慨出门去,儿女牵裙。
他家自愿富贵,贱妾与君但袴糜。
但袴縻,上用穹窿,下用匍匐小儿。
时吏清廉,法不可干。
。
一旦缓急,当告谁。
行,吾望君归。
嗟!少年莫为非。
日下长安近,天涯晏岁逢。冻云千亩竹,寒雪五陵松。
桥远迷玄灞,山明见紫峰。行行游猎者,争信客无悰。
平生怀耿介,才识非通饶。徒以乡闾誉,谬蒙明主招。
壮图依日月,长策起渔樵。迂薄妨贤路,疏庸负圣朝。
遭逢良匪偶,谗构谅无繇。自省文儒望,何干俗吏条。
含情常脉脉,负谤实哓哓。大雅颓孤响,良朋失久要。
高林动风叶,平陆涌波潮。众口金徒铄,群言石可漂。
青蝇点圭璧,斥鴳议鹏雕。不量叔孙武,其如公伯寮。
小来交易合,大往道宁消。鸿渐仍于木,莺迁暂下乔。
马曹官始调,虎观秀曾翘。思就南溟息,期从北海超。
冰壶元自洁,瑶瑟讵更调。直道无妨黜,浮荣从见剽。
有怀常不寐,独酌谩成谣。鬒发思君变,丹心去国摇。
盈虚时所昧,倚伏理恒昭。胜负争蜗角,功名覆鹿蕉。
离群友鸾鹤,委佩杂兰苕。畏路今何畏,驩兜更有苗。
溪边多胜事,倚杖惜芳晨。幽径迟来客,孤亭独坐人。
莺将花作友,云与水俱春。多谢求仙者,何如此问津。
暝色投沙界,幽香入梵林。夕流含砌转,寒叶下阶深。
借榻邻山狖,张灯散渚禽。不须谈出世,虚寂长禅心。
曲廊阴阴清昼閒,砌台乱匝苔花斑。苍龙何年蜕寒骨,化为古松根屈蟠。
百折不能去,回戈折戟相撑住。突然奋起石为裂,散作孙枝不知数。
坚刚不容蝼蚁穴,正直默有神灵护。主人自是华阳仙,双瞳碧色耳垂肩。
平生丘壑有深癖,爱此松根时醉眠。薰风四月日正长,松阴满庭天气凉。
我来寿君劝君酒,摩挲铁石龙鳞香。松兮岁久根益深,流膏渗乳日侵浔。
更千年后重相寻,为君斸取根下苓。采花酿酒共君斟,飘然轻举紫山岑。