无诸行乐后,黛色属禅宫。
不藉空王力,何知伯者功。
高城隔海气,古木杂山风。
未到人先说,金鳌万井中。
拥节遥临帝子乡,皇华犹自愧星郎。一从波浥天潢润,顿觉风生玉殿香。
金谷春光空秀丽,梁园词赋迈寻常。赓歌白雪应难和,一曲巴音对别觞。
白玉明肌裹绛囊,中含仙露压琼浆。
城南多少青丝笼,竞取王家十八娘。
劳劳亭下路东西,翻遣行人到此迷。
山鸟似经离别过,至今不敢尽情啼。
虚堂风露夜泠泠,閒咏凫鹥乐在泾。赏兴不忘秋水寺,宦情偏厌绿莎厅。
薇花分影红连座,曲米浮香绿满瓶。更拟沧洲问消息,且教黄鹤养脩翎。
持书涕湿却难开,莫道先生天下才。鱼树鸟泉知去处,松云人路想归来。
死生交至存今日,痛哭又成独上台。犹许故人为立传,不曾索米向蒿莱。
潮来沙碛平,月落海门曙。汀蒲转风叶,堤柳摇烟絮。
江头春可怜,天涯人独去。有歌送君行,无酒留君住。
雪浪没沙鸥,云帆出江树。回首读书声,青山不知处。
峨峨石经山,莲峰吐金碧。秀气钟芯题,胜槩拟西域。
竺坟五千卷,华言百师译。琬公惧变灭,铁笔写苍石。
片片青瑶光,字字太古色。功非一代就,用藉万人力。
流传鄙简编,坚固陋板刻。深由地穴藏,高从岩洞积。
初疑神鬼工,乃著造化迹。延洪胜汲冢,防虞犹孔壁。
不畏野火烧,讵愁藓苔蚀。兹山既无尽,是法宁有极。
如何大业间,得此至人出。幽明获尔利,乾坤配其德。
大哉弘法心,吾徒可为则。
我住城西寺,君归湖上山。马声知驿路,树色认乡关。
远戍霜鸿惨,荒汀雪鹭閒。自怜堤畔柳,愁绪不禁攀。
伯劳飞燕苦西东,载酒看云几日同。别后相思君识否,断肠多在雨声中。