《柘枝》按舞《竹枝》歌,芗泽微闻玉颊酡。
银烛渐昏炉气冷,曲房明月奈人何。
银筝玉腕竞风流,侠客春游处处楼。荡子不来天又暮,合昏花暗使人愁。
霓裳舞罢按梁州,日日笙歌醉玉楼。一去邯郸今十载,书来又报锦城游。
悔却与欢期,空房香烬时。
那能如宝鸭,冷暖腹中知。
渝州正二月,日夜雨潇潇。
石濑添新涨,江风送落潮。
春催花影薄,林杂鸟声娇。
楚客多归思,长天坐寂寥。
悲风起高树,阴云蔽朝阳。伊人在天末,地远道路长。
驾言欲相就,车敝马玄黄。秋深气愈厉,孤雁正南翔。
爰附尺素书,以寄我衷肠。飞高影渐没,蹙刺心内伤。
把镜霜毛几种侵,佳期怪底负登临。也知病酒能颓玉,只恐寒花易落金。
杜甫多情怜岁月,陶潜得趣恋山林。明朝抖擞精神起,篱下同君较浅深。
美人别来良悠悠,缄书不寄留床头。桃花几回酿红泥,紫燕双衔入翠楼。
倾情写意心相结,绿酒金樽对芳节。对芳节,恐迟暮,凉风生,鸣雁度。
别乡千万里,离心竟前路。
雪敲庭竹韵萧萧,衾铁生寒转寂寥。蜀道难行山更险,乡关无信地应遥。
旅怀浑似乌惊月,世事还如鹿覆蕉。莫把青铜临晓看,朱颜今夜半成凋。
叠嶂回旋处,蓬壶宛在兹。潺湲远浦度,蓊郁秀云驰。
虎豹千官卫,龙蛇万岁枝。凭虚颙对望,佳气帝王居。