蒹葭秋色到兰桡,石榻松风梦玉霄。钟外月明京口寺,枕边雷送海门潮。
居山隐士留名姓,瘗鹤仙人去寂寥。不负题碑惟有道,对君怀古泪同飘。
金屋瑶台韵不孤,水衣莲曳雪为肤。雨馀叹出临天女,溪半閒来斗小姑。
翠被粉胶双蝶梦,玉盘光散几鲛珠。描情胜有春风笔,尚忆罗虬九锡无。
野寺寻芳日已斜,春风无力挽飞花。不知开落谁为主,欲向山僧问法华。
爱汝澄江草堂静,白沙翠竹相鲜新。银鱼双尾不受钓,黄鹤孤飞却近人。
柴门流水岁将晚,药裹书签时自亲。天书何处正物色,老矣徵君乌角巾。
雨暗铜驼泪满巾,千峰戎马万家贫。婴儿坝上成何事,豺虎山中亦易驯。
呕哑楼船驱海若,飘飖旗帜骇游人。不知水战谁周瑜,受赏还教报捷新。
溪光漠漠柳花飞,庭院深深燕子归。何限棼华谁领略,一壶春酒且题诗。
君不见道傍石,太古留一拳。自从陵阳过之泣,千椎万琢不得全。
野夫有语且自保,肯受龌龊时人传。