德州南下路茫茫,犹记征车驻夕阳。廿载宦程霜鬓改,九秋离思海云长。
川原近带齐封古,芹藻遥分鲁頖香。梁桷岁寒颛有待,未须回首问鲈香。
千年烂熳鳌山地,少小看灯忽二毛。兵后忍闻新乐曲,月前真愧旧宫袍。
南州楼阁烟花起,北极风云嶂塞高。怅望碧天聊独立,夜阑车马尚滔滔。
柏叶萧疏柳叶黄,露华如玉缀空廊。
丹心欲共灯花结,白发偏随漏水长。
月色故园同窈窕,虫声此夜独凄凉。
寒鸦莫更啼金井,衰病能堪几断肠。
望月竛竮出浅霞,背人约莫数年华。垂杨向夕惊新绿,蜡炬停风结小花。
寂历影堂香篆静,萧清春径藓纹遮。南瞻欲问平安竹,好护刘瓛处士家。
又到边庭岁尽时,孤灯空照两茎眉。三年尚未喂豺虎,一息还将报我师。
绕座诸山皆老宿,才言大法已支离。归堂稳卧不须守,榾柮烧残冷自知。
词臣三命侍经筵,圣主龙飞蓟北天。珠借星辰堪并出,弧随日月更新悬。
一毛深照衔图夜,千里长怀托乘年。共讶玉堂分气色,兼城重喜得蓝田。
最秀中丞句,尤奇苦热篇。开函回白雪,展卷失寒天。
砚石犹堪砾,壶冰岂自坚。蠹鱼冬不蛰,萤火夜应然。
才是洪垆纵,名将汗简传。歌来探綵扇,写罢撤青毡。
藻笔还生色,云笺更杂烟。五言如挟纩,一字解缠绵。
病暍南风后,魂销大雅前。霜台三十载,就日片心悬。
幽栖心迹似洪荒,花木阴阴日正长。读罢又亲窗下枕,薰风一曲午天凉。
妻子团栾身少瘥,故居风景庆时和。老年襟抱无他感,但恨读书功不多。
苍山古渡认松林,寓宿江皋舍馆深。少长肃雍挥翰罢,银灯花映读书心。