忧世庄生目,于蔬亦有蒿。入厨充野蔌,登俎让溪毛。
软滑人争尚,芳辛众每饕。莼丝堪并驾,蒌笋或同曹。
养胃功殊大,驱痰效可掺。理畦犹画井,疏洫渐成濠。
隔岁勤锄锸,先时举桔槔。散根临雪候,聚族冒寒皋。
葱茜超群卉,肥硗擅土膏。卷芽朝挺箭,丛翠暮生涛。
市价初终别,村佣往返挑。贵时争尺寸,贱日委沟壕。
晚节诚无味,其花也自豪。千茎击蕾密,单瓣着心牢。
众幅为轮小,中权筑垒高。嫩茸深结蕊,青萼细含毫。
摇落能经久,离披尚桀骜。只应从物化,终不被风挠。
追往颐犹朵,于今首重搔。坐观形色巧,真觉化工劳。
莺谷翎谁剪,蚕筐茧待缫。深浓如匠染,浅淡受霜鏖。
倚凤簪云鬓,攀龙上御袍。无香辞蛱蝶,有苦远蛴螬。
竟亩黄相镞,经春子可櫜。作金曾布佛,似菊欲依陶。
不遇高人赏,将同荼蓼蓐。折归亲几砚,把玩对醇醪。
萎绝知何许,怡情信所遭。千言劳共赋,一字更承褒。
薇蕨还登雅,萧兰并入骚。曾开蒋生径,况恸孝元号。
题咏终无及,纤微乃自叨。词锋侔剑戟,文战列旌旄。
嗜险穷幽眇,抽薪极汰淘。宁甘名嚼蜡,不肯事餔糟。
戛戛敲群玉,锵锵奏八璈。只缘花不俗,遂觉懒难逃。
周道伤离黍,中园感有桃。诗人工比物,聊以代心忉。
结绳时远,众口喁噞。载声于腕,墨深管铦。陷文不顾,甘谀乐疢,讳疾忘砭。
谁能响迩,或恐扬燖。宜彼金人,铭背三缄。
细雨秾花候,高斋独坐辰。春风无病物,清世有閒人。
树湿莺穿稳,泥香燕下频。遥思养素者,何处卧松筠。
相望在云中,流光依汉表。孤心屡自危,远意凭飞鸟。
霄音甫一闻,窗日来初皎。岂惟列岫昭,亦令幽岩皦。
物象起空庭,分晖及静窈。偶因诵读馀,倚照观清晓。
不畏简编烦,独羞丹汗少。良由时世殊,亦值贞元扰。
骚歌不足言,诗易同忧悄。置书忘食事,感叹何时了。
隐隐江城玉漏催,劝君须尽掌中杯。
高楼明月笙歌夜,知是人生第几回。
千里天台客,重来喜柰何。郡传一手劄,寺问两头陀。
野史操无简,山人卧有蓑。隔年期故在,不放仲春过。
闽海与吴门,相隔几千里。君虽吴门居,又隔洞庭水。
不知贱子名,何由入君耳。云中有片鸿,江头足双鲤。
投来皆璚瑶,报之愧兰芷。临风怀美人,感叹胡能已。
东土风流地,西京故事存。重联画省骑,来醉斗城尊。
岁逐沧江尽,心将落叶繁。未能辞世网,犹傍旧青门。
昔忝襄邓节,于今十四年。清才岂我下,黄绶属城偏。
七略元刘向,诸生仰郑虔。扶藜过五垄,探蠡酌甘泉。
井自心源出,亭因览秀传。祗愁花蜡烛,不暖青寒毡。
窗纸风偏透,衾裯冷不胜。欹枕挑灯诗又成。听。更鼓最无凭。
同云暝。檐花滴到明。