秋来几度送游人,黄叶丹枫把酒频。不似今朝分手处,断肠回首万重云。
寥寥宇宙间,咄咄古今裹。游者可为纶,飞者可矰矢。
至若乘风云,犹龙有老子。商周几阅代,柱下寄藏史。
西归为谁来,独为关尹喜。将与溟涬游,道德落陈纸。
上下五千言,字字抉玄秘。无名天地根,尔乃是道纪。
虚心与实腹,剌剌含至理。知雄以守雌,涉世混尘滓。
玄同究旨归,守朴而已矣。世衰朴亦散,大道久沦弃。
纷纷知巧场,窍凿浑沌毁。战争蜗角名,攘夺蝇头利。
嗟哉彼世愚,劳扰何时止。焦灼膏火中,长生安可冀。
如何得长生,试请问李耳。此老意云何,不过静者是。
吾翁尚玄默,不共世俗靡。便腹贮大真,冲虑契玄旨。
与物忘町畦,出口泯臧否。息机娱林泉,厌喧避城市。
岸帻南山云,濯足矶头水。客来一杯酒,客去仍隐几。
醉乡并梦境,此外皆尘秕。全生得要术,汗漫托无始。
人拟葛天民,我曰有道器。青牛西去后,黄老恣麈尾。
无心合道真,千古如翁几。倘逢皓发人,关尹若舟起。
欣睹玳筵开,东来佳气紫。
我本不羁士,少年知远游。结交尽豪俊,英风邈难俦。
浩然志四海,垄断非所求。群雄乱天纪,誓将除国雠。
驱马向京邑,道路阻且修。旷望空叹息,失计成淹留。
时哉苟未会,白璧宁暗投。耻同五鼎食,笑视千金裘。
袁丝尚游侠,枚皋事俳优。知己竟不遇,行藏谁与谋。
白日如逝水,冉冉春复秋。人生久羁旅,岂不怀故丘。
芳时倏徂谢,悲绪寒飕飕。容华易憔悴,安能常黑头。
放歌吴门市,洗耳长江流。虽然不得意,常为苍生忧。
心随去雁远,目送孤云愁。夫子东海裔,济代多良筹。
既无陈仲举,虽贤罕见收。何如共脱屣,速驾赴沧洲。
八月高飙天上来,胥江叠浪如山堆。伍相扬威不可触,秦皇当渡空徘徊。
雷驱雪拥洪涛起,北赭南龛愁对峙。白马疑奔练影中,素车隐动鞞声里。
鸱夷之器未飘风,属镂之铓尚吐虹。野麋才入夫差苑,蔓草旋生句践宫。
吴亡越霸期须度,独有灵胥难霁怒。涌势常愁地轴翻,倾波若向天关注。
胥江涛险有如此,不烦铁锁沉江底。饮马谁教水伯逋,控弦谁使阳侯徙。
吁嗟乎巨壑填盈精卫石,朝可枯潮夕枯汐。兰亭夜抱冬青枝,累累之涕不可绝。
银河倒挂青山顶,苍虬偃卧芙蓉冷。烟峦深处起楼台,双双人在蓬莱境。
我观斯人非避秦,韬辉伏耀全天真。盍簪爱话无生事,恐教名利萦兹身。
霜叶林边秋色映,桂花香里行厨净。弹琴惟取古为音,漉酒还将清比圣。
逍遥此乐人间稀,洁已由来世所讥。只今四海皆乐土,不羡羊裘钓石矶。
新晴清兴偶同乘,扫石留题忆旧曾。官道联镳无俗侣,禅床迎客有高僧。
珠林对酒循环饮,石磴凌空次第登。万里长江供远望,攀跻绝顶力犹胜。
远望更嵯峨,长松挂绿萝。浮云归太华,高阁倚晴河。
露溢蝉声急,岚光雁影多。酒酣人散后,明月满山坡。
手谈心力拙,耳语口脂香。以旧相思告,将新嘉会忘。
乡音方半改,卷发尚前妆。既见终疑梦,悬心犹未降。
小时不识数,两手道十五。
醉来学骑马,堕马亦不苦。
日暮狂歌草泽中,月出东墙那怕虎。
一年两年复两年,短发萧萧鬓可数。
千重饥寒傍泰州,日出日没坐一楼。
风帘不动杏花雨,冒雨冲花问客舟。
舟泊平沙天喜晴,谁家楼上踏歌声。
探囊沽酒不尽醉,醉死溪山鬼亦清。
光岳气完通海峤,纲常任重属胶庠。珠州勿谓非沂水,芹泮谁怜远庙堂。
模范已知师仲节,英才行见出文庄。故园昼锦休迟恋,化雨春风好播扬。