檐雨午宵歇,室灯凉焰明。寝兴将百念,蟋蟀听残声。
老态闺人识,新歌候物成。鸡鸣催九日,一感佩萸情。
单父琴声乐未央,松枝欲寄锦堂香。仙凫健翮遥天起,夏日晴云拂地长。
异绩已高循吏传,大丹还拾紫罗囊。珊瑚海畔潮千顷,月满馀辉照画廊。
落叶满秋山,亲朋杳霭间。
江村多雨外,世难几人还。
白发偏能长,黄花好是闲。
聊将一杯酒,渐尔解离颜。
九日陶家菊自黄,更闻飞雁捣衣裳。谁人对酒能无赋,何处登高不望乡。
二水寒光摇落照,孤城秋色动清霜。那知极目中原苦,数子江湖未尽狂。
百里初分上谷城,傍临易水接燕京。地偏侠客风犹在,天近郎官宿转明。
北阙青云悬舄影,西山白雪入琴声。看君三异寻常事,何限当年卓鲁情。
阴云低压殿西头,僧老黄花对面愁。九日尽抛前代泪,十年深负旧山秋。
系囊岂解消群厄,吹帽谁堪忆胜游。幸有罪夫三两辈,浑天冰雪定相求。
白日寒城暮,清秋画角哀。地偏妨采菊,乡远怕登台。
鸿雁天边去,风云塞上来。故交零落尽,卮酒向谁开。
史家遗草尽成编,太液池头万炬烟。天上六丁元下取,人间一字不轻传。
先朝故事非今日,内苑清游亦胜缘。却上广寒云雾里,禁城东指是文渊。
岘亭标往胜,楚俗旧登临。昔堕看碑泪,今伤歧路心。
江山无改易,贤达几消沉。缅想昔人叹,翻为后代钦。
雍台临汉水,樊口接荆岑。树似遗棠爱,川如睹洛深。
谁知感慨者,名向此山寻。
盗贼无休日,凭高泪满缨。岷峨日悽怆,江汉失澄清。
故国遗军壁,孤城傍虏营。兵戈生朔气,鼙鼓入秋声。
吹帽他时兴,登台此日情。宾朋共一笑,俯仰异平生。
黄菊淮川晚,丹枫楚岸晴。蹉跎栗里醉,憔悴泽中行。
近郭青山抱,回堤绿水萦。长阴接远句,短日背高城。
墟里孤砧发,关河一雁鸣。临觞忧战伐,对食想升平。
元帅谁摧敌,尚书尚用兵。幽人独北望,疲卒举西征。
秋圃芳菲杂,闲门鸟雀盈。垂萝飘几席,落叶袅檐楹。
夕竹捎烟劲,寒花泫露明。光阴玄鸟变,湖海白鸥轻。
放逐宁违性,栖迟且避名。苍生大臣在,莫自涕纵横。