白日寒城暮,清秋画角哀。地偏妨采菊,乡远怕登台。
鸿雁天边去,风云塞上来。故交零落尽,卮酒向谁开。
岘石巉嵾孤根深,下盘厚土云气阴。中有千万窍突如,风来遇之如笙琴。
昨当醉狂推撼此,天地忽然为之动,山鸣鬼哭百兽吟。
我时便欲驱使六丁移之去,家遥屋卑无顿处。于乎一石且无顿处,徘徊归来日沉树。
花柳发韶年,佳游竞锦鞯。异方寒作食,孤馆醉宜眠。
春思离边冷,乡愁暗里燃。惟应河畔草,能解思绵绵。
盗贼无休日,凭高泪满缨。岷峨日悽怆,江汉失澄清。
故国遗军壁,孤城傍虏营。兵戈生朔气,鼙鼓入秋声。
吹帽他时兴,登台此日情。宾朋共一笑,俯仰异平生。
黄菊淮川晚,丹枫楚岸晴。蹉跎栗里醉,憔悴泽中行。
近郭青山抱,回堤绿水萦。长阴接远句,短日背高城。
墟里孤砧发,关河一雁鸣。临觞忧战伐,对食想升平。
元帅谁摧敌,尚书尚用兵。幽人独北望,疲卒举西征。
秋圃芳菲杂,闲门鸟雀盈。垂萝飘几席,落叶袅檐楹。
夕竹捎烟劲,寒花泫露明。光阴玄鸟变,湖海白鸥轻。
放逐宁违性,栖迟且避名。苍生大臣在,莫自涕纵横。
沙岸青春雨,风吹野水涯。不沽寒食酒,空映古坟花。
城郭人烟细,楼台暮景斜。东流尔何意,滚滚送年华。
君不见泰山高高梁甫在其半,古来封坛禅地无宫馆。
崖崩壁坼铁锁断,秦碑汉碣何人看。自从生人开九州,九十六帝行权谋,虎豹啖食龙蛇忧。
朝翻暮覆作云雨,立谈坐笑生戈矛。鬼神来往仙不死,尘埃万变扶桑流。
君不见田疆论功争二桃,齐门三丘埋野蒿。又不见鲁连辞赏轻千金,却秦救赵何雄豪。
眼前无人辨曲直,身后声名更何益。拂袖空怜蹈海心,护车枉负排山力。
梁生五噫歌莫哀,东绝梁甫观蓬莱。千年云开锦绣壁,五色日抱金银台。
瀛洲方丈列仙占,文成五利何能验。徐生入岛竟不回,博士儒生尽坑堑。
我吟梁甫君振衣,世路崎岖多是非。琅玕芝草海岱曲,钓竿拄杖从今归。
追我于天目,因而上白岳。葛衫芒草鞋,高坐享天乐。
败石齧鞋耳,罡风剪衣角。一味恋冥鸿,何曾伴鸠鸴。
入城先过我,应只为论诗。思在停云地,情如泛雪时。
风前歌更激,雨后句偏奇。避暑松阴石,相逢不可期。
我有二奇石,来自上下钟。是时我行自南复之东,二物真相从。
楼船习习生清风,迩来数年委置庭草丛。新春有客赠我石,其数与物皆相同,问之云来自蜀中。
殊形异状不可以模写,大抵荒崖绝壁自天生质非一日,复有长江之水朝夕相撞舂。
其间岁月不知几千百,乃成造化之神功。东坡雪浪何似者,吾此四物无乃堪弟兄。
有客谓予言,此石置之盆,可种九节仙灵草。南沙偶来观,谓客言诚好,我将致之时尚早。
早闻扣门声,一童手持抱。即令童子洗石分种之,如送仙人上蓬岛。
走笔谢南沙,清贞愿相保。世上琼瑶何足宝。
几回飞梦绕松楸,万叠云山紫翠浮。客里又逢寒食至,那能不动故乡愁。