自卷珠帘放燕归,六宫春尽乱红飞。
从来艳色多倾国,愿得君王宠幸稀。
半生流落意,相见但依依。
卧病看春尽,愁心对客稀。
砌花飘涧户,畦药映园扉。
莫怪频来此,沧洲兴不违。
帝命旌旗分蓟北,臣随鞭弭出荆南。元戎宝盖凭雕辇,上将金鞭驾紫骖。
马饮岷江吞日色,剑光巫峡破烟岚。此身报国休言瘁,圣主恩深恐不堪。
钝怀好习静,筑野龟山阴。容膝宽天地,披吟乐古今。
炫炫举世尚,喋喋非余心。抱瓮长松下,看云度晚深。
飞来古刹传齐梁,浩劫新开胜地藏。雨散诸花盈法座,月移孤镜到禅堂。
玉环留院千年幻,金锁空潭一水长。独有悬崖松树色,商声萧瑟自苍苍。
银箭初添漏水痕,星河如练影长门。
最怜一片深宫月,得见清光是主恩。
莫问武陵可易寻,行行遥望隔云林。桃花流水无人问,一路仙源信几深。
垂老那堪谪远荒,凭高一望景苍茫。桄榔热雾迷官舍,薜荔阴云覆女墙。
水散蛮溪分燕尾,路穿瘴岭转羊肠。同时沦落天涯客,白首何年返故乡。
扁舟閒度峡山云,遥望旌旗曙色分。一水中流通楚越,两禺高峙倒星辰。
凌空古阁堪留梦,入洞名花笑向人。海国太平公等在,欲磨崖石记斯文。
草阁临春浦,蓬扉惊曙鸦。
水明残夜月,云傍隔溪花。