卯酒初销羯鼓新,沉香亭榭已成尘。何如夜半烧银烛,别照巴川锦段春。
野竹幽花夹道迎,绀园金刹望中明。海天风色云笼树,山国春寒雨满城。
最觉龙鳞图画润,生憎鸟羽毳衣轻。迷源复作留连住,寻壑犹能窈窕行。
忆昨西台持宪节,金玉当筵识颜色。每同苑圃赏春花,更与池亭醉秋月。
怜君文雅复能诗,等闲出口皆奇辞。清音不啻振金石,妙思真如抽茧丝。
一从作牧西川去,食少事烦劳百虑。漏天湿暗芙蓉城,晴雪光摇紫薇署。
去年听说监文场,六经入手生寒芒。精神坐耗真可惜,冰魂雪魄成茫茫。
赤虬天上来符吏,知是虚皇徵作记。空堂永夜冷凄凄,寂寞谁承身后事。
兰台柱史重歔欷,为作祠堂在棘闱。我亦临风歌楚些,还思化鹤一来归。
梦向天边折玉莲,玉莲化作一髯仙。人间此梦诚何梦,疑是濂溪托旧缘。
贲园心远不闻喧,浅白深红绕砌繁。睡足窗前残蝶舞,翩翩犹恋太真魂。
岁时瞻拜倍伤神,回首中庭泪满巾。斯道未闻缘底事,直惭温饱负吾亲。
远水分潮绕埭东,幽栖曾此见元龙。灵源剩有千寻脉,沛泽还期九万风。
日影光摇鳞甲动,花阴晴覆醴泉浓。剑南胜事凭谁说,紫气苍茫两岸中。
荒村岁暮谁相问,惟有篱花慰索居。
游过山川常在梦,别来朋旧久无书。
秋风鸟雀暄禾黍,落日牛羊遍里闾。
即此萧条空馆夜,与君相对话匡庐。
竹外寻诗一径斜,山园八月见梨花。近来无限悲秋意,愁对西风咏物华。