惨澹胡风起,连鸣上碧霄。才闻秋浦外,巳复夕山遥。
哀故欺霜角,清应断夜箫。南楼有思妇,梦恰到西辽。
羡尔云中雁,春深又北翔。如何天畔客,岁久尚南荒。
心岂虞缯缴,谋非为稻粱。静观群物理,漂泊负随阳。
忽起芦花渚,哀声入乱云。空闺多戍妇,莫遣夜深闻。
见汝今南下,怜予一望家。
乱声求侣急,高影背人斜。
月静林无叶,云寒菊有花。
万行关塞泪,秋日堕胡笳。
联辔儒冠顾匪才,春风揖别话金台。残书数卷青山曲,满赖馀光烛草莱。
胡儿雪后试弓初,寒雁惊飞绕碧虚。傍月悲鸣过海曲,断风残韵彻庭除。
长门可奈孤灯影,远戍谁收一字书。何事年年来复去,江南春渚足攸居。
江寒月黑夜,定宿蒹葭里。
叫叫过灯前,却是谁惊起?
船上三更后,天边一雁过。远声闻浦口,清影落渔蓑。
故国犹怜汝,他乡更奈何。因之感同气,惆怅向烟波。
有鸟有鸟刺天飞,凌风何处借高栖。朝游碧落暮四海,谁道汤网横天施。
雪深边塞五更时,洞庭云暗雨如丝。河汉一声天地晓,耻随越鸟巢南枝。
沙头明月秋偏好,芦洲曲水环蓬岛。群居不为稻粱谋,回翔肯落虞人手。
问尔常从海上来,钓徒几见鹰扬老。
秋满长空月满湖,忽听征雁一声孤。远来应解传书信,曾到雁门关下无。