方池水影薄,曲槛鸟声娇。
鸾镜红绵冷,蛾眉翠黛消。
冶容舒嫩萼,幽思结柔条。
纖指收花露,轻将雪粉调。
露颗珠团团,冰肌玉钏寒。
杏梁栖只燕,菱镜掩孤鸾。
残树枯黄遍,圆荷湿翠乾。
绣帘生色画,窗下带羞看。
武陵溪上栽桃花,儿童笑语成生涯。
当初避地不知远,渔郎惊问疑仙家。
年深忘却来时路,流水春风等闲度。
龙翔鹿走自兴亡,不到花开花落处。
江边雨暗蛮蓑湿,父老欲留留不得。
隔林鸡犬渐萧然,啼鸟一声溪水碧。
属书不得陪春豫,结客何妨事夜游。
还胜南宫假宗伯,重扉深锁暗登楼。
门瞰青山侵草开,苦吟吟上最高台。
春风谁遣邻家去,成阵落花吹过来。
洞岳之东江水西,帘旌不动夕阳迟。登临吴蜀横分地,徙倚湖山欲暮时。
万里来游还望远,三年多难更凭危。白头吊古霜风里,老木苍波无限悲。
行似针氈动,卧似栗裘图。
莫欺如此大,谁敢便行拳。
平生最好月,况此秋夜阑。
长风送荡漾,浩露况团团。
仰头视虚空,光彩如可餐。
星辰敛芒角,河汉收波澜。
更无微云翳,挂此白玉盘。
六合静皎皎,万木凉珊珊。
为尔废昏卧,裴回更漏残。
更登高处坐,历历见湖山。
爽气集冰雪,清心生羽翰。
便欲御泠然,因之游广寒。
一临天池水,沐浴随飞仙。
我试问阳和,洞间谁是主。
尽日立东风,百花无一语。
天台仙籍上,又见姓刘人。入幕红莲晓,趋庭彩服春。
鱼多知海熟,药少觉山贫。太守乡儒丈,何妨婉画频。