我昔少年日,种松满东冈。
初移一寸根,琐细如插秧。
二年黄茅下,一一攒麦芒。
三年出蓬艾,满山散牛羊。
不见十余年,想作龙蛇长。
夜风破浪碎,朝露珠玑香。
我欲食其膏,已伐百本桑。
(煮松脂法,用桑柴灰水。
)人事多乖迕,神药竟渺茫。
朅来齐安野,夹路须髯苍。
会开龟蛇窟,不惜斤斧疮。
纵未得茯苓,且当拾流肪。
釜盎百出入,皎然散飞霜。
槁死三彭仇,澡换五谷肠。
青骨凝绿髓,丹田发幽光。
白发何足道,要使双瞳方。
却后五百年,骑鹤还故乡。
湖上棠阴手自栽,问公更得几回来。
水仙亦恐公归去,故遣双莲一夜开。
诏书行捧缕金笺,乐府应歌相府莲。
莫忘今年花发处,西湖西畔北山前。
山行两日厌荒凉,田少山多多更长。一望不曾亏碧草,半分何似借青秧?
霜日知春有信归,腊前偷暖漏春晖。
北风也翦寒梢叶,吹作鹅黄乱蝶飞。
百年鼎鼎世共悲,晨钟暮鼓无休时。
碧桃红杏易零落,翠眉玉颊多别离。
涉江采菱风败意,登楼侍月云为祟。
功名常畏谤谗兴,富贵每同衰病至。
人生可叹十八九,自古危机无妙手。
正令插翮上青云,不如得钱即沽酒。
上樽不解散牢愁,灵药安能扶死病?千钧强弩无自射虚空,六出奇计终难逃定命。
人生斯世无别巧,要在遇物心不竞。
忧忘寝食怒裂眦,孰若凭高寄孤咏。
炎天一葛冬一裘,藜羹饭糗勿豫谋。
耳边闲事有何极,正可付之风马牛。
冠一免不可以复冠,门一杜不可以复开。
山林兀兀但俟死,台省衮衮吁可哀!巨材倒壑亦已矣,万牛欲挽真难哉!阿房铜人其重各千石,回首变化为风埃。
吾曹浮脆不自悟,乃欲冠剑常催嵬。
劝君饮勿用杯酌,但当手提北斗魁,挹乾东海见蓬莱,安用俛首为低摧!
白浪高於屋,风回熨帖平。
周郎呼不醒,久立听江声。
春来日日困春酲,徂岁如驰得我惊。
山寺馈茶知谷雨,人家插柳记清明。
登阶勃窣晨鸡老,侵路纵横野草生。
堪叹筋骸犹健在,强随丁壮事深耕。
平生过眼万芳菲,晚景收心与世违。
枯槁形骸元自瘦,膏腴田土为谁肥?