松行石磴两崎岖,此去长安路更迂。底个官侬强健在,葛巾芒屩自骑驴。
人间离别最堪怜,天上嫦娥恐亦然。
昨夜广寒分破镜,半奁飞上九重天。
翻经兴尽捲书帷,独上江楼送落晖。人迹已随云影断,傍檐嘉月冷侵衣。
空室才容膝,楼高适与邻。
清秋宜眺远,瘦策故来频。
鸟雀宁知我,江山不厌人。
哦诗兼把酒,地主未尝嗔。
青蘋风乍息,巨浸欲潮平。毒雾方看吐,层楼忽已成。
凭栏无海若,吞鸟类罗生。安得挥长剑,驱除致永清。
行人未到雨潇潇,最苦酴醿叶尽飘。
风雨不遮春去路,障泥空滞马蹄骄。
秋林薄薄半栖鸦,城脚荷花一带斜。
碧色暮云三万里,不知鱼网是谁家。
精庐宴坐十经秋,瓶钵近为千里游。
又是浮杯过沦海,便应飞锡入皇州。
弥天谈论降时彦,结社因缘背俗流。
此去定知诸念息,祇除魂梦到东瓯。
危楼高百尺,手可摘星晨。
不敢高声语,恐惊天下人。
风雨经旬只闭门,朝来倚槛已春深。
不知花片飞多少,但觉江城满绿阴。