扫地待花落,惜花轻著尘。游人少春恋,踏去却寻春。
秋露萧萧洗秋月,梦断陈宫白银阙。
临春结绮底处所?回首已成狐兔穴。
堂上烬银釭,闺中下罗幕。
思君度遥夕,长於金井索。
白日静中消,忘言赋解嘲。叶疏犹可幄,云浅亦堪巢。
清拟圣人酒,澹于君子交。悠然无藉在,檐铎听风敲。
借君手中板,为君歌一辞。辞中宛转君不晓,为君说尽长相思。
轻霜夜度吴城暖,枫叶芦花秋意晚。万里春随驿使归,十年梦逐佳人远。
当时笑语似儿剧,象床玉手无消息。古岸风江千里船,咫尺春愁那得怜。
君不见信陵门下客,侯嬴不用今头白。
长淮十月北风高,判袂临津首屡搔。草草旅装方揽辔,勤勤别酒更持螯。
扁舟君去良多况,间道子归岂惮劳。行矣馀杭期会在,早来江上看寒涛。
仙经著灵药,兹品上不刊。
服之岁月久,衰羸反童颜。
岩居有幽子,乘时劚苍山。
溪泉濯之洁,秋阳暴而乾。
九蒸达晨夜,候火不敢安。
持之落城市,谁复著眼看。
富贵异所嗜,口腹穷甘酸。
贫贱固不暇,锥刀乃其干。
坐使至灵物,委弃同草菅。
惟君冲旷士,敦然守高间。
食之易为力,天和中自完。
故以此为馈,其容几一箪。
报我三百言,浩浩驰波澜。
何以喻珍重,如获不死丹。
方当烦燠时,把玩毛骨寒。
他年灵气成,与子骖双莺。
先帝乘龙厌九州,行宫花柳不胜愁。
伤心更有秦淮水,故绕宫墙日夜流。
涪川胜处城之西,万松直上王家池。
池心有亭无四壁,五月菡萏生沦漪。
向来城中望山上,但见一抹深黛眉。
却从山中望诸处,云雾平野光参差。
飞鸿群往山数点,阵马万匹江东驰。
眼前景物费酬答,中有隐几无言师。
题诗他日要人识,君家有叔良不痴。
三十六宫春漏长,隔帘时送御楼香。
倚笼尽日教鹦鹉,为我君前说断肠。