柳南矫矫蛟龙骞,古诗古文高入天。奉试词场三十年,柳度夜夜魁星躔。
集英殿下听胪传,唱在第十众所冤。天岂恨汝月蚀篇,罚使独吟瘴海边。
中州近年栽木绵,春寒秋热气已偏。我心忧国身甚便,编排失手安足言。
敌窥淮汉蹂两川,君相不得高枕眠。古人度岭悲南迁,今人度岭如登仙。
端溪溪阔山无烟,长腰米白鲫鲩鲜。山媪采蕉蜑采蠙,羽檄不警徭赋蠲。
党碑诸贤昔往还,人士尽识洛水源。广文下马春风前,升堂讲书鼓鼘鼘。
远方朋来笈在肩,再拜愿预弟子贤。中庸大学玄又玄,商盘周诰非雕镌。
灯花两檐陈俎笾,一一口说手注篇。霜毫之笔云涛笺,墨香瓦滑不受研。
下岩古坑石柿填,千夫秉炬入戽泉。镵出一片紫玉砖,色如马肝鹆眼圆。
得之酬直不论钱,乍是对客寒无毡。
平生不作稻粱谋,身世江湖一舸浮。
顾我方论天下事,喜君还向古人求。
涂穷解识知津意,岁晚应甘短褐忧。
便欲尽携书策卖,东家还许问邻不。
地接丹丘姥岭赊,山盘曲折状如蛇。
每因过此瞻双陇,何必从旁置万家。
孝弟本根时润泽,诗书种子日萌芽。
到来岂但春秋祀,酌水何妨一献花。
不识春风面,知从底处来。
红深桃靥破,绿静水帘开。
物外心常挂,人间事不谐。
从今江海去,无复世推排。
商道昔波荡,周王纲九围。
二子如冥鸿,翩然独高飞。
周粟固可耻,薇亦周之薇。
云胡挟孤愤,了不悟众诽。
天地有正气,日月无斜晖。
惜哉权一字,谬误无已时。
武德纣之虐,贤者诚知之。
为欲扶此教,之死不原违。
吁嗟臣道薄,千载常凄其。
欲上西山望,草际露未晞。
春来一月雨,米斗钱三千。江空尽绝市,灶冷厨无烟。
我从莆城来,四望良凄然。滨海皆食淡,逻卒相寻挻。
累累起夫役,庶局供熬煎。玉食宁几何,千百俱并缘。
祇今二月节,何暇及种田。使臣询民瘼,当务固有先。
近仓有陈粟,庶解朝夕悬。州县价一平,乡闾自然宽。
欲言事何限,何当息民肩。
蒿目黄尘扰扰间,出门偶到鹤林山。仙花僧竹俱陈迹,白日青天祇自闲。
竹院闲来春正迟,箨龙犹自有孙枝。野夫岂识寻芳意,为爱光风面面吹。
力为君王乞得州,补天示了石学心。
人才自係国轻重,吾道亦关公去留。
殿角才辞槐影日,船头便转荻花秋。
竞夸祖账都门外,谁识眉攒杜甫愁。
寻幽无十里,阔处见风涛。
绿树雨中密,澹山云外高。
心情亲醉境,愁色上颠毛。
早赋归来引,悠悠误尔曹。